Aslında kimi nereye koyduğunu bilmek lazım. Ben kimi nereye koyduğumu unuttum heyecan denen hissi, heyecan denen duyguyu unuttum , bana göre artık hayat mutluluktan ibaret değil benim için sadece korku var korkuyorum her şey’den korkuyorum çünkü kaybedicek çok şey’im var kazanıcak da çok şey’im var.


Söyleyecek o kadar çok şey var ki konuşamıyorum cümlelerin ne başı ne de sonu var belki de korkudan konuşamıyorum canım yanar diye korkuyorum. Bazen bi sözle bazen ise bi dokunuşla yanar can ben neden korktuğumu bile bilmiyorum, artık bünyem zayıf kaldıramıyorum , belki zaman lazım ama geçiyo her şey bitiyo zamanla geçer diyoruz ama geçen tek şey zaman bi gün uyandığım da her şey’in bitmesinden korkuyorum bazen de uyanmaktan bir de yalnızlık var tabi korkularım’ ın en büyüğü yalnızlık.


Artık söz dinlemez oldu sözlerim, kalbim beni dinlemiyo artık aklım zaten hiç dinlemiyodu artık korkmaya alışıyorum ama tek hissettiğim bu duyguya alışıyorum ve alışmam lazım bu korkuya, mutsuzluğa ve yalnızlığa böyle yaşamak zorundayım artık...