Bana ikram edebilecek neyin var ?
İnandıklarınızın aslında bir hiçten ibaret olduğunu biliyor muydunuz ?
Ben yeni öğrendim nefesim kesilirken yaşamaya direndim. Ölüm dedikleri şeyin gelmesi gerekmiyor ki o zaten bizim varolan gölgemiz değil mi?
Beni hayatta tutan tek şey umutlarım oldu mucize arayışlarım oldu. İyi insanların varlığına inanmakla başladım sonrasında nasıl kötü olunur nasıl dibe gidilir onu yaşadım. Aslında ben iyi insanları ararken kendimi kötülerin içinde kaybettim.
Bir gün bir mucize oldu. Hazır da bekleyen ben ; tuttum mucizeme aşık oldum. Düşünemedim ki büyük bir kaosun bana sunduğu tuzaktı bu. Ben ona sımsıkı sarıldım, içime hapsettim, içimde büyüdü her gün; canım yanarken ben ona sevgiyi, aşkı, tutkuyu, özlemi gösterdim. En sevdiğim şarkıların içine gizledim onu orda ona armağan ettiğim şeyler benim önceden bedelini çok ağır ödediğim duygulardı. Çok zor oldu ama belli etmedim sadece hissetmesini istedim. Ben ona karışmıştım; o olmak için sürekli koştum sürekli yoruldum.
Sonra Tenten Kafa masalını yarattım masalların sonu güzel biter ya öyle olsun istedim. Ama benim masalımın sonu kayboldu biran da iç yarama dönüştü mahvoldum. Toparlanamadım. Kanayan kabuklu yaralarla yola devam etmem imkansızdı bende onlarla beraber düştüm tek kurtuluşum yazmak oldu çünkü ben yazıp siz okudukça, bana yaşama sevincinizden bir tutam ikram etmiş olucaktınız.
Buna inadım inanıyorum da.