Ellerimi açıp dua edebiliyorum artık sana... yapabileceğim en iyi şey bu senin için, seslenirsin diye bekliorum hep. çok kızıyordum belki ama azarlamanı arıyorum... inan hala alışamadım yokluğuna bi yerde beni görüyorsun belki onun anlatmama bile gerek yok belkide... Sert yüz hattın asabi tavrın vardı öfkeni kusmaktan sakınmazdın ama sevgini hep içinde yaşardın ama gözlerindende saklayamazdın... ilk defa askerde ayrıldık senden ben o zaman anladım zaten seni ne kadar sevdiğimi benim için ne kadar önemli olduğunu doyamadım belkide sana sende bana... kızardın sakallarıma ve geç kalmalarıma söverdinde hiç esirgemezdin kalayı ama evdeki duruşun bile yetiyordu bana hala içimden endişelerimi atmış değilim sanki hala evdesin sanki beni bekliyorsun... Belkide bu dünyada en çok sen seviyordun beni ve kolluyordun ama ben kızıyordum buna... omuzumda taşıdım... seni kendi ellerimle bi mezara bıraktım utanmadan bide üzerine toprak attım ama son görevim buydu... artık yoksun arkandan kaç kişi ağladı bi bilsen öyle bi yaktın ki hala kor içim... rüzgardı lakabın ve tam lakabının adamıydın esiyordun gürlüyordun ısıtıyordun bazen kolluyordun serinletiyordun... ama aniden gittin birden dindi o rüzgar varlığınla yokluğun 1 saat içinde değişti gözlerimin önünde gittin şimdi senin için düşündüğüm kötü herşey bıçak gibi saplanıyor bana... hatırlarsın piknikte top oynamıştık, araba sürmeyide sen öğrettin bana, doğru sölemeyide dik durmayıda namusunla yaşamayıda... ağlamayı sevmezdin arkandan ağlamıcaktım ama tutamadım kendimi kusura bakma kızma bana bu yüzden...
arada sırada şakalaşırdık sarılırdık da ben gıdıklayınca ejladıma söverdin... argoyuda senden öğrendim ve fenerbahçeli olmamıda sana borçluyum borcum o kadar çok ki ödeyemem... çok özledim seni sakın kızma baba...
Ömer Suat KESEBİR...