Bir öpücüğün, bir çiçek vermekten daha çok hasar verdiği bir kalpte elbette ki duramazdım. Bana haksızlığa karşı direnmek yakışırdı ama karşımdaki benim zayıf noktamdı ve kaçtım. Kimsenin beni bulamayacağı yerlere gittim. Gurbete aldırmadım, gözlerimden yaşlar aksa da aylarca gittim, gittim, gittim… Ve evet, sonunda kaybolmuştum. Neredeyim hiçbir fikrim yok. Şunu biliyorum pişman değilim ve neyse ki çuvallarca umudumu yanımda taşıdım. İnsanın kozu biter ama umudu biterse o insanın hayata geri dönmesi çok zordur. Hayattayım ve üşüyebiliyorum hala. Bu kadar soğuk insanlar varken hala üşüyebiliyorum havadan dolayı. Hayır, beddua etmem asla. Mutlu olsun mutlu, çünkü mutlu olunca hatırlar beni. Hatırlayınca bir şey olacağından değil de işte, adım anılır, bir iki kulağım çınlar belki. Ben olamıyorum da o mutlu olsun bari, benim ona sevgim fazla geldi, biraz da sevgi eksikliği çeksin değil mi? Bir şeye üzülürüm onun için; ona orkide değil de karanfil, papatya falan alırlar. Çiçekten anlamazlarsa, orkidemi anlamayıp bakamazlarsa, bir ona üzülürüm.