Bir duygu patlaması yaşıyorum yine sanırım.Ve bundandır ki hepsi birbirine karıştı neyim var neyim yok bilemiyorum.Gülmem mi lazım,ağlamam mı?Duygularım karışıyor yokluğunuz da.Bir çığlıktır yalnızlığım,başladı yine acılara aldırış etme zamanım.Neye yarıyor ki varlığım?Neydi ki beni bu dünya da tanımlayan anlamım?Size sesleniyorum sağırlar,her seferinde acımı ağırdan alanlar,sadece bana sağır olanlar...Yalnızlık bir tercih meselesi miydi?Söyle beni tercih etmedin mi?Neden?Çok mu çirkindim küçükken,beğenmedin mi beni?Bir kere kızım dedin mi hiç,diyebildin mi?En önemlisi bize tercih ettiğin şeyler daha mı önemliydi?Ne kadar paha biçtin bana,bize?Ne ağır bastı ikimize?Söylesene...Gamsız koyuyorum artık senin adını.Bundan sonra böyle devam edeceğim sözlerime.Alfabenin ilk iki harfi ile kirletmeyeceğim sayfalarımı.Benimle sakın karşılaşma olur mu?İkinci gez gittiğini görmek istemiyorum.Bunu kaldırabileceğimi hiç ama hiç sanmıyorum.Babaları olmayan kızlar daha çabuk büyürlermiş,tamam ama o kadar da değil.Evet,kendimi büyük hissediyorum,farklı olgun...Zaten bu yüzden değil mi mutsuzluğum.17 yıllık durgunluğum.Doğar doğmaz bir travma yaşattın bana.Bundan dolayı sakat kaldım çocukluğuma.
Bana yaşattıklarına yaşaya yaşaya EYVALLAH demeyi öğrendim ben aslında.
Hoşçakal baba ya da gamsız mı demeliyim bundan sonra sana....