Yıllardır sevgiyi hep içimde aradım. varmıdır bir nebze sevgi içimde diye haykırırdım. gece ve gündüzlere inat.. karşılaştığım her insan bende bir anı bıraktı anılar geçiyor üzerimden.. hızla sıyrıldım insanların hayatlarından kelimelerin gücü kalmamış artık dilim çözülmüyor, sevgiyi bir türlü yazamıyordum.
Bir hüzün vardı etrafımda, acıyla süslenmiş fakat sebebi bilinmeyen bir hüzün’dü herhalde. hüzün demek, keder demekti.. hüzün demek kalbin kendi sesini dinlemesi ve titremesi demekti..hüzün demek,karanlıkta ağır adımlarla ilerleyen ve titreyen adamın hissettiği korku demekti.. hüzün demek, var ile yok arasında ince bir çizgi demekti. ve hüzün aslında ayrılık demekti..
Bir kaygı, bir telaş vardı içimde.. şimdi bekliyorum karanlık odada sesimin soğukluğu yankılanıyor. kelimeler beynimde allak bullak.. hüznümü dile getirmeye çalıştım defalarca ve her sevincimde ve gülüşümde ruhumdan kopan parçaların yerini kelimelerle doldurdum. ama görüyorum ki siz onu şiir zannediyordunuz..

Osman Bulut