Böyleyken böyle.Üzülüyorum.Bazı şeyler hiç anlatılmayacak.Yazmaya bile cesaret bulamayacak.Üzülüyorum.Bazı anlar hiç geri gelmeyecek.
Keşke kıymeti bilinseydi.Üzülüyorum.
Ne yazarsam yazayım,ne anlatırsam anlatayım;Hissettiklerimin bir parçası bile olmayacak.
Gizli...
Islak...
Yasak...
Üzülüyorum.Hepsi sadece bir sıfat olacak kalacak.
Yaşanırken aklıma dökülen anılar,Hepsi bir dinleyensiz kalacak.
Deli gibi anlatmak istesem de,kıvransam da olmayacak.
Üzülüyorum.Keşke diyorum,keşke unutabilsem.
O kadar bilincim açık olmasaymış.Üzülüyorum.
Köpek gibi özlememe değil,o anların bana hissettirdiklerini bir daha asla yaşayamayacağıma.
Hani demiştim ya’Hayatım Değişti’diye,Üzülüyorum.Bir daha ne öyle bir cümle ağzımdan çıkacak,
Ne de çıksa bile o kadar hissettirecek.Üzülüyorum.
Bazı şeylerin tekrarı olmamasına.
Kafamın içinde tekrarladığım anların bıçak olup batmasına.
Üzülüyorum.Halbuki yaşarken ne güzeldiniz.
Acemiliğime geldi.
Üzülüyorum.
Bazı şeyler hiç anlatılmayacak...