bi bursa değil tabii ki :)

konya'yı anımsattın bana. iyi ki hatırlattın. sağ olasın, güzel kalasın.

Aslında bir hikayenin kısa ya da uzun olması bence çok önemli değil. Hatta neden kısa olsun ki hikaye? diye bir soru hiç de anlamsız olmaz. "on cümle de anlatılacak bir meseleyi, üç cümlede anlatma beceri olabilir. tabi, bu demek olmuyor ki on cümlelik bir anlatım sıkıcı, insanı bezdirir de, üç cümlelik yer daha rahatlatıcı, öz ve anlaşılır. " demişsin ya kesinlikle katılıyorum ve hatta tercihimi üç değil on cümleden yana koyuyorum. Yeter ki anlatımın edebi estetiği insanı uçursun. Fıkra değil, öykü nihayetinde okuduğumuz.

Benim girişte öykünün uzun olmasıyla ilgili koyduğum tavır, sadece, yine ucu bucağı olmayan güzel tasvirler yapan ama bitişte avuçta bir şey bırakmayacak cümleler demonstrasyonlarıyla tatsız bir final yaşama (hatta finalsizlik) korkusuydu. Öyle olmadı elbet. Ve tüm samimiyetimle 500 sayfa olsa okurdum, hissiyle bitirdim öyküyü. Hatta, çok daha uzun olsaydı keşke...Yani bir öyküydü aradığım, kocaman bir romandan alınma ucu, sonu belli olmayan güzel ama akılda kalmayacak, finalsizlik değil.

Demem o ki; son öykülerin, gerçek birer öykü ki, uzun olması okuyucu açısından asla sorun teşkil etmez. Hatta, bana sorarsan, son öykülerin o kadar sahici ki, şahsen beni derinden etkileyen, ilham verici birer baş yapıt.

Bir öyküde ne olabilir ki; içerik ve biçim. Biçim konusunda senin hiçbir zaman sorunun olmadı. İçerik konusunda ise nedense seni hep zayıf buldum. Elbette burada içerikle kastım çok ekstrem şeyler değil. Olsa da olur elbet. Bir insana "Nedir senin hikayen" dense, anlatacaklarında bir içerik belirler ve bir finalle biçimlendirir onu.

İşte son öykülerinde mükemmel biçimlendirdiğin bir öykü var artık. Bir okur için bundan iyisi şamda kayısı.

İhtiyara bu kadar konuşma hakkı verirsen, böyle saçma sözlerle baş ağrısına da hazır olmalısın.

Seni okumak bir zevk gerçekten.

Sağlıcakla,

kısa öykü yazmak ciddi mana da maharet isteyen bir konu. bunun farkına her geçen gün daha iyi varıyorum. on cümle de anlatılacak bir meseleyi, üç cümlede anlatma beceri olabilir. tabi, bu demek olmuyor ki on cümlelik bir anlatım sıkıcı, insanı bezdirir de, üç cümlelik yer daha rahatlatıcı, öz ve anlaşılır. bu edebiyat içerisinde kesin ayrımlara uğramadan, isteyen istediği gibi yazmaya devam ediyor. (Bu yönden konu itibariyle çekimi az da olsa, Yekta Kopan iyi dengeliyor; dil olarak da güzel)

gelelim buraya. burada benim için de aydan kısmı süpriz oldu biraz. sizin tabirinizle 'öznel darbe' var ama çok da etkin değil. ilginç bir son, beklenmedik olduğu için insanın yine de hoşuna gidiyor. başta bu fikir ortaya çıkınca, kendime 'ya bir git, ne alakası var, oradan oraya, çok basit' diye söylenmiştim. öykünün ciddi mana da birkaç sayfasını sildiğim için (daha da kısaltamadım) aydan olayının uzatılması anı vardı ki, bu da aslında süslü cümlelerle fiinali beslemek olurdu. gereksiz kaçtığının farkına vardım.

ayrıca teşekkür ederim.yazanları cesaretlendirmeniz güzel bir erdem.

gerçek hayatta da doğallar aslında enteresan edebi mevzular değiştiriyor sanırım. bazı insanları.

sizin ayrıntıyı yakalama konusunda dikkatiniz çok önemli, yorumlarınızı okurken dikkate aldığım önemli yerler oluyor. teşekkür ederim size bu konu da.


yazarak, geliştirmek gerekli tabi ki. selametle.

Evet varlar. Oldukça farklı, örgütlü ve yerine-hedefine göre, Varoldugu yerdeki ihtiyaçtan kaynaklı birçok feminist akım var.
Her biri de varolan egemen zihniyet ve karakterinden kaynaklı (yazıda biraz deginmişsiniz) yaşanan sorunlara çözüm olabilmek için çıkmışlar.
Saygılar.

ben de ilk defa sizi görüyorum. sorun yok.

(postmodern feminizm diye bir şey var bir de gayatri chakravorty diye biri ve diğerleri. evet. varlar işte)

Aydan kirpiklerini uzatıp karşısındakine baktığında, sanıyorsun ki sana batacak o kirpikler.
ve Aydan , kitap okumasını da sevmiyordu.
editör kız evli çıkmıştı.
öyküye gönderilen cevapta Nezaketen istemiyoruz kısmı acıtıydı.

vs. Uzatılabilir gerçekliğiyle tabi :)

Bu biraz da benden kaynaklanıyor, bilinç altında işe, çalışmaya, boyun eğmeye reddiye var. Mantık ölçüsünde zamanın şartları Epikuros şartları gibi durmayabilir ama zıddına yaşamayı bilen bir filozof ne diyebilir 'mutluluk çok paran olduğu zaman artmaz, temel ihtiyaçlarını giderdikten sonra sana asıl lazım olan birkaç şey var:

seni ispat edecek, yaşadığını hissettirecek dostlar.
özgürlüğün. (kadınların hor görüldüğü Roma da bile (soylular hariç) önemli bir etmen Epikuros'un özgürlüğü cinsiyet ayırt etmemesi)
düşünmek, bu zaten mesele. düşünmüyor çoğumuz, muş gibiyiz
yemek
giysi
ev

mesela ana kahramanlara ait öykülerden birinde, devletin insanlara öncelikle ev, yiyecek, sağlık garantisi sağlamasından bahsedilebilir. İstanbul da özellikle ikinci evi olan, üçüncü olsun der. (en dürüst düşünceli geçinen insan bile kira geliriyle yaşamaktan memnundur, bu onun suçu mu? M.ö. antik roma da bile bu böyleydi, şehrin içinde ve dışında evleri olan zenginler çoktu.

bazı yönlerden itiraf etmeliyim ki kasıyorum kendimi yazılarda. Sürrealist bir öge barındırması, gerçekten uzaklaşması, hayalci davranmak can sıkıcı geliyor. Bunu Polonyalı, Finlandiyalı, Fransız, İtalyan, Türk yönetmenler de yapıyor o sanat filmleri denen filmler de. Sanırım 98 ya da 99 tarihine ait bir film de, genç bir kızın yaşadıkları filme alınmıştı. Filmin adını geçiyorum, öyküsünü de(öykü zaten günü anlatması), kız örneğin bot giyiyor film boyunca birkaç kere. O botu giyme anındaki zahmeti, kendimi anımsayarak irkilmiştim. Bağcıklı bir ayakkabı gibi, hayat sonuna kadar çözülüp toparlanmaya ihtiyaç duyan pek çok hadiselerle örülü. Sonuçta bir işi olsun diye kız debelenirken, onu önemseyen birini satışa getiriyor. Kendi önceliği için, iş sahibi olmak için arkadaşını satıyor. Sonuçta mutlu olmuyor. Burnundaki dolu sümüğü bile hissediyor insan.

mesela aksiyon bir film düşünelim. Silahlı bir çatışma öncesi kırlar arasında geçen araba yolculuğu olsun ya da gemiyle, Fransa'dan İngiltere'ye gidilsin. O da olmadı evin önündeki sokak gösterilsin, bize uzak olan silahlar (olmamalarına rağmen) o sokağın, kırın, denizin gerçekliği beynimizdeki kodlarla kavuşuyor, gerilim aksiyon istesek de, bize gerekli olanın o dinginlik olduğunu fark etmeden izleyebiliyoruz.


neyse uzattım. Analitik düşüncede olunca, ayrıntıyı görmeniz de kolay oluyor. Bu yüzden aslında bakış açınız da ilginç kareler siz yakalayabiliyorsunuz.


'harp theremin gnossienne No:1 ' parçası da güzel :)

Güzel fikir. Aklımda olsun. (kadın gibi düşünmenin ayrı bir yoruculuğu oluyor. Daha detaylı düşünmek lazım ki, zaten yazarlar bunları becerebilen insanlar. Öyle olabilmek için denemek lazım elbette)

Benim için uzun olmasında sıkıntı yok daha da uzun olsa diye bakıyorum bazen.

her öyküde farklı bir pencere var olsada birbirine bağlıyorum ben öykülerini bir önceki ile organik bir bağ olmasada benim İsmet serisi gibi bir önceki bir sonrakini etkiliyor gibi.

aylak adamın biraz daha modern akışı gibi.

S. Zweigın bilinmeyen bir kadının mektubu öyküsü gibi bir denemede yapabilirsin bence bir ara birazda kahramanımızın kadınlarından biri konuşsa

Merveler sıkıntı olur mu bilmem bir tane Merve vardı, kızı bir gün görmüş, beni tanıdın mı demiştim. Sen kimsin be demişti. Çok unutkanlar canım:)

rüya konusunda kas gevşeticilerin acayip bir etkisi var.

bu yazı uzun oldu biraz sanırım ama kesilen yine bir kısım da var. 17 sayfadan 25 e de çıkardı. Kafka'nın kısa öykülerine hayranım. Rilke'nin bir de. İstediğim standart dışındayım, çıtayı yükseltmek lazım.

teşekkür ederim yorumun için ayrıca. Var olasın.