Sen gideli ne kadar oldu bilmiyorum. Hadi sen vefasızdın gittin. Ya kalemime küsen kelimelere ne demeli. Haftalar oldu uğramazlar yanıma. Kalbim gibi aklımda bomboş. Ne bir şey düşünebiliyorum ne de yazabiliyorum.

Sen gittin, bütün kelimeler ihanet etti bana.
Sen gittin mısralar küstü bana.

Bir kedi, pencereyi tırmalar, ağzında güvercin gagası. Sessizce izliyorum. Komşular iki taraftan açmış müzikleri. Bir taraftan hüznün çaldığı arabesk şarkılara Kazım koyuncu karışır:
“Denizde karartı var/ Şu gelen kayık mıdır?” Dalından düşüyor bir yaprak, toprağa gömülen can mıdır?

Çıkıyorum sokağa. Yürüdüğüm yolların adı olsun “Paşa konağı.” Ne eğlenceler olmuştur vakti zamanında. Tinerci çocuklarını ben ağız kokularından tanırım. Sahilde martılar, balıkçıları izler. Ağlarımı ben hayat denilen ömürden çekerim.

Mehtabı bekler gözler, gelmeyen yâri anmak için
Gözyaşlarından mezeleri dizer masaya.
Bir de bağrını başkalarına açan
“Saz” misafirdir böyle gecelerin.

Hayat sürdürürken umursamaz geçişlerini, dağlara nam salmadı kor düşmüş yüreğim.
Ufuktan bir gül çalıp, çalamadım kapını. Günler, takvimlerinden soldu gitti. Kimse bilmeyecek bir masal içinde hapsolduğumu. Ölümüne hasret kokan türkülerin tellerde unutulduğunu.
Sen gideli ne kadar oldu bilmiyorum ama bildiğim bir şey var:

Bahçemde bülbüller sustu.
İçimdeki şair öldü




M.Ö./2008
kahramanmaraş