Yanlızlık iyi gelir insanlara.Bazı insanlara sadece yanlızlık vardır.Bir dağın tepesinde önünde uçurum,üstünde bulutların ihtişamlı resmiyle masmavi gökyüzü.Ve yanlızsın sinirlisin,sevinçlisin,şehvetlisin,heycanlısın ve şaşkınsın.Şaşkınsın çünkü bu duygu yoğunluğuna alışkın değilsin.Hayatın hergün gördüğün ve onlara karşı duygusuzlaştığın şeylerle dolu.Bu yoğun duygu selini tamamen hissetmek için,onu anlamak için yapman gerekeni biliyorsun.O anda,işte tamda o anda kendin olmalısın ama sana engel olan birşeyler var.Çok şey var hemde.Kendin olamazsın çünkü alışkın değilsin,yapamazsın kendin olman için toplumu çiğnemen gerekir.Bunu yapabiliyorsan kendinsin,sensin.Ama…

Bir dağın tepesindesin ve önündeki uçurumun başında içindeki korku geçecek kadar bekledin.Artık korkmuyorsun.göğsün yanıyor.Hissediyorsun bütün tüylerin diken diken oluyor.Vücudun titriyor.Seni kızdıran,sevindiren şeyleri düşünüyorsun ve bağırıyorsun öyleki ses tellerin burnundan fırlıyacakmış gibi hissediyorsun.Aşağı bağırsan uçurum,yukarı bağırsan mavi gökyüzü.Hayatın sıkıcılığını anlıyor,özgürlüğün tadını çıkarıyorsun.

Sonra gözlerini açıyorsun.Odandasın.Hayatın anlamsız,kölece olduğunu öğrenmişsin.Artık rüyada değilsin.senin için sadece aşağı bağırsan alt komşu,yukarı bağırsan üst komşu özgürlüğü kalıyor.Ve yanlızlığın sadece bazılarına iyi geldiğini öğreniyorsun.Hayat senin öğretmenin oluyor.