Her ölüm, erkendir sevdiğine,
Sen de gittin babacığım.
Ben seni çok sevdim. En çok da içindeki çocuğu sevdim.
Sevgiydin sen. Güler yüzdün.
Siyah beyaz çocukluğumun ilk aşkı. Siyah paltolu uzun boylu babasıydın. Yıllar sonra fark ettim ki uzun olan senin boyun değil benim çok küçük olduğummuş. Dinlediğim masalların yakışıklı kahramanı.
Afacan, yakışıklı, şakacı babam.
Parktaki salıncak, gül kokulu mayıs sabahlarının ferahlatıcı serinliği ; sıcak yaz günlerinin gülümseyen güneşiydin sen.
Ben; karşılıksız sevmeyi, kendimle dalga geçmeyi, özgüvenimi, küçücük bir yüreğe koskocaman dünyayı sığdırmayı, yardımseverliği, kendi ayaklarının üzerinde durmayı, muzipliği … Hangisini saysam ki !.. Hep senden öğrendim.
Önce annem, sonra sen.
Gittiniz.
Korumasız , yalnız bir kız çocuğuyum şimdi.
Size layık bir evlat olabildim mi ? Onu da bilmiyorum.
Sonunda Mesude Hanım’ına kavuştun. Işıklar içinde yatın… Yattığınız yer cennet olsun.

Aytaç Oktar Civan
Altınova/22 Eylül 2014