Uzakları yakın eden de insan, yakını uzak den de.
Dilinin ucundakini çıkaramadığın gibi, burnunun ucundakini görmediğin gibi.
Mutluluğu kendi gönlünde değil de, yere ve zamana bağlayanlar var maalesef.
Olumsuz düşünmek için bahaneler ararcasına.
Bardağın boş tarafını görmekten dolu kısmına vakit bırakmıyoruz.
Var olduğumuz yerin kıymetini bilmek ya da tadını çıkarmak yerine hep derenin karşısını merak ediyoruz.
Yanı başımızda olta atacak yer varken biz hep karşı kıyıya oltalarımızı ulaştırmanın derdindeyiz.
Karşı sahilden bu sahil nasıl görünüyor bilmeden, karşı sahilin güzelliğine imreniyoruz.
Gönlü bir kez kaydımı uzaklara geri dönüşü mümkün değildir insanın.
Geri dönüş gerçekleşir belki ama geçicidir aslında.
Nedense dağların arkası merak uyandırır insana, nasıl olduğunu merak etmek hayat boyu mevcut.
Gidilse belki mutsuz olunacak ama hep gidilmek istenir.
Bir gün akıllanacak insanoğlu, gittiğinde o dağların arkasında da öteki dağları hayal edildiğini öğrenecek.
Kendi limanına geri dönmek isteyecek lakin bu limanda istemese de kalacak. Yarım yamalak mutluluklar yaşayacak belki ama yine de kalacak.
Geri dönmek gemileri yakmak oldu artık onun için, tükürdüğünü yalamak misali gelecek bu.
Her gün bir diğer dağ ardını hayal ederek yaşayıp duracak ve nihayetinde hayat bitecek.
Yolun sonuna geldiğinde cenazesi ne eski köyünden ne de yeni köyünden kaldırılacak. Ne yaşadığı yere ait kaldı fikirleri, nede hayal ettiği dağların ardına gidebildi bedeni.
Kimsesiz olarak göçecek bu dünyadan.
Hiçbir yere ait olmadan.
Çetin KORKMAZ