Rüzgârla beraber çektin gittin yıkık duvarların arasında, yıkık bıraktın beni yolların ortasında. Mumlar gibi eridim yalnızlığımın ortasında sen yok iken, yalnızlığım bana ilaç oldu sen uzaklarda iken.

Her aynaya baktığımda seni görüyorum, kırdım tüm aynaları aynasız oldum, çokta mutlu oldum. Sezgilerim köreldi hasretin ile keskin ettim, masal ülkemin kuşları yok oldu başımda sen var iken hep kaka edelerdi başımda.

Anladım artık düş diye bir şey yokmuş, düşlerin ihanet sonucu oluşturduğu hayal kırklığı varmış geçte olsa anladım bu oluşumu, sev bir vefasızı hayal kırıklığı okyanusunda boğul elden ne gelir hala gülüyorum bu halime, yani ağlamaktansa gülmek en iyisi.

Seninle düşlediğim çizmek istediğim tablo, tablo olmaktan çıktı cansız yalanları aks eden renklerin karanlığında bir çığlığın hatta bir aşığın karanlıklarda boğulduğunu resm ederken yırttım attım tıpkı seni gönlümde çekip attığım gibi.

İkimize tek kişilik bir dünya ve mezar kazarken ne yazı ki her şey iki kişilik oldu, gönlümüzde büyüyen aşkımız, dev çınarlar gibi büyümesini görmek isterken, mezarımızı çınarın altında hazırlamayı düşünürken olmadı! Hayatımız aşkla dolmadı, yolumuz ayrı oldu her ne ise sanki iyi oldu yoksa bu cansız aşkla, hayat hiç çekilmezdi şimdi salaklığıma gülerek hayatımı renklendiriyorum oleyyyyyy...
Mehmet Aluç-Kul Mehmet