Ey gökyüzünü toprak,toprağı ise altın zanneden insanoğlu! "Kıyamet yakındır.",diyorlar ama aynı zamanda unutuyorlar insanlığa,varlıklara daha doğrusu biçirilen her ömrün son durağında yaşantılar bir çıkmaza girmeye çalışıyorsa;işte o zaman kıyametin fani sahnedeki namını küçük kıyametler alır ve kıyametin ana anahtarı olur duraklanan dilin pür-i gözlerinde...


İmanı para,kulluğu para,merhametini ve kalbini para ile satan o cehaleti kibri-ya farkında mıdır ki,dünya-i şuâra şuan o muhteşem hazinesini 600 yıl ayakta tutmaya çalışan Osmanlı gibi kendi içinde,avare diliyle barındırdığı çapulculara,nasıl teslim edildiğini anlatabilseydi şayet size,ne Osmanlı’nın göz bebeği bir taht uğruna babasının emriyle gözlerinin önünde hem hançerlenir hem de boğdurulur muydu? Yeryüzü ağladı o cana,kalbi mühürlenmiş bülbül dahi ağladı o cana,toprak kırmızıya bürünene kadar dahi ağlandı o can û canana....


Ey gömleksiz alem! Hurşid olsaydı bu can;bir bülbül-ü gül,bir dünya-i nefis gibi ya kör,sağır ve dilsiz olurdu ölümü soğuk bir edayla bekleyen gafletin dinmeyen korku dolu rüyalarında ya da kendini baki kabul edip fani olduğunun farkına varan ama yaşlandığını zorla kabul eden bir şakayık-ı bülbül misali kendi evreninde zehr-ü zemberek olan aşkı meclisinde divane olurdu merdiven misali tutkularının eşiğine.
...


--- KAYBOLAN ŞAİR HABİB YILDIRIM (LARDES) ---