Denizin ardından çağıranlar var bizi;kimliği belirsiz kara kaplı bir defterin ardına konulan bembeyaz sayfaya atılmış son çizgilerdi hayatımızda olduğunu bildiğimiz dostlarımız ve yaşamakta olduğumuz yer.Ve tekrar bir ayrılığın hüznüdür her yıl kışın soğuk rüzgarının yüzüme çarparak bana hatırlattığı şey...
Geldiğimden beridir hala alışamadım buraların soğukluğuna;içimde garip bir bulantı var gibi.Sözlerin iğneleri varmışcasına çıkıyor boğazıma batarak..Bazen üstüne basa basa söylediğim;bazense renksiz cansız birer çiçek gibi sallandırıp duruyorum göğüs kafesimde..koca bir kalbin sahipliğinden çok kaltak bir bedenin mağduriyeti altındayım.. Ve şuan kalkmaktayız.Saat 07.02 ve ben hala sessiz köşemde düşünceleriyle boğuşurken sessizliğin girdabı çöküyor buğulu pencereme..Parmaklıklar ardında bekleyenler ve terkedip giden sen..Koyuyor tabi insana bir yerden sonra,ama elden ne gelebilir ki... kayboluyorum sessizce yokluğu dinler gibi bedenim.Acının hangi diliminde olduğumu bilmiyorum veya farkında bile değilim.Düşüncelerim aylak fakat hareketler hala ince ve narin dökülüyor bedenime.. Eriyorum sonra bir su misali akıyorum gönlümden gözlerime..dizilirken ardı sıra cümleler yokluk siniyor yüreğime..Acısı bir kat daha sarıyor yalnızlığın...Güneş altında üşümek karda çırılçıplak olmak gibi o kadar bariz o kadar karşıtsız ve yargısızca... Yalın ayak söylüyorum..Sahipsiz sorular gibi nereden nasıl neden geldiğini bilmeden sorulan ve cevaplanan anlamsız hareketlerin eseri bir çok saçma sapan duygu...Yanıyorum;yanılmıyorum, belkide köşe başında bekleyen o masum çocuk gibi iyiydi fakat iteledi göğsünden.. normalde severdi fakat içinde bugün ayrı bir şey vardı daha çok üşüyordu bugün elleri...Ayakları hala çıplak ve delinmiş çoraptan kimsesizliği daha bir narin veriyordu yüzüne, deruni sessizliğin ortasında üşüyordu..tepeden tırnağa buz kesiyordu yüreği dahada anlamını yitirmeden kelimeler... Hoşça kal;kalkmak üzereyiz ve ben kalmayı değilde gitmeyi seçenlerdenim...
Elveda Allahaısmarladık…

Vahdeddin ARPAG