Çocukluğum;evet çocukluğum,masumluğum,kirlenmemiş yüzüm,daldığım hüznüm...

Siyaha karışmış pembelerim...

Bilirsiniz,bunlar giriş cümlelerim.Sonra gelişme gelir ardına,sonra da sonuç.Kompozisyon bilgilerini de verdikten sonra,geçeyim asıl konuya.Gerçi bu kompozizyon da değil ya...Neyse...

Depreşen anılarımdan birini anlatacağım size.Aslında hafızam hiç kuvvetli değildir;demek ki ;bu anı çok iz bırakmış körpe yüreğimde.

Yürüyordum...

Yolların ne kadar anlamlı olduğunu çok sonra anladım.Yürürken,kaybolmadığım zamanlardı.
Annemden sonra,ikinci keşfim dünyada,arayışlar içindeydim.Merak dolu gözlerim vardı.Henüz bilmezdim,hayatın içinde yüklü sıfatları...

Hızlı hızlı gidiyordum okula.Heyecanlı,karnı tok sırtı pek...

Bir öğle aramız vardı,yaklaşık bir saat,sanki bana gelirdi on saat;yemek yerdim,dolaşırdım,oyun oynardım,sonra sırtlanıp çantamı giderdim okula...Köy yeri işte,herkes işindeydi.Salına salına giderdim de okula,dönüşlerim böyle değildi.Anlatacağım birazdan,niyesini...

Bir çantam vardı rahmetli,ablamdan kalmaydı.Bana vermişlerdi.Okula başlayan çocuklara çanta alınmaz mı,alınmamıştı işte.Hiç utanmadım o çantadan,okula giderken,lakin dönüşlerim öyle değildi;çünkü yollar kalabalıktı.herkesin sırtında pırıl pırıl,rengarenk çantası vardı.Benimki biraz yırtık,yamalı,siyah,biraz da eskiydi...

Çıktım birgün okuldan.biraz bekledim;gitsinler de ben de çıkayım çantamla,kimse görmesin dedim.Bir çıktım ki dışarı,herkes orada.Geri de dönemezdim.

Çocuk aklı işte;bir fikir geldi aklıma.Nasrettin hoca misali,başladım geri geri yürümeye.Biraz yürüdüm,ardıma baktım,kimse görmesin diye çantamı,deli görünmeyi bile göze almıştım.Ne kadar yürüyebilirdim ki ,pat ayaklarımla.Derken takıldım bir taşa,düştüm yere.Sanki bir filmin son sahnesi gibiydi.Hatıralarım silinir,bu andan sonra..

En son yürüyordum değil mi?Şimdi başa döneyim.

Takmıştım gene siyah çantamı,yürüyordum,köşeyi döndüm,dümdüz giden yolda yukarı tırmandım,okuluma hafif eğimliydi evim.Derken ardımdan bir ses belirdi...

Bahar,bahar,bahar..ba,,hh,,,,aa,,rrr...

Babam,özüm,canım,varlığım babam...Gittim yanına koşa koşa,bak dedi,ne aldım sana.Poşetinden çıkarmasın mı rengarenk çantayı...

Evet;ben artık çocuk değildim.Öyle büyüdüm ki o anda...
Sevincim çocuk,hüznüm yetişkindi.

Hemen taktım sırtıma,öyle gitmek istedim ki o çantayla okula;ama diyemedim,al sırtımdaki yaşlı heybeyi,ver yedi yaşındaki gökküşağını bana...Diyemedim...
Babamın;sırtımdaki çantayı isteksizce taktığımı bilmesini istemedim.

Dön dedi,okuldan dön,yarın takarsın...

Birgün,birgün daha sabrettim.Çantamın hayali,yendi utangaçlığımı.yürüdüm yolda,yarın görürsünüz diyerek,salına salına...


_Bahar Liman_