Gözyaşı da şifasıdır kalbin. Kalem kağıt biraz şarkı belki. Yaralı şifacıların titreyen ellerini görünce ,az mıydı sanki gözyaşı ? sanki saçları ıslanmamış mıydı onların ? Avuçlarına dolmamış mıydı rüyalarında bile.
Neye benziyordu acıları diye ,incelerken yüz çizgilerini , kendi yolunu ıslatmayacak mı sanmıştın ki ey benlik !


İçin deniz ,için okyanus ,için devr - i alem olsun. Nasılsa orada varlığının tüm gerekleri var. Zerreye tutunma ,zerre sana karışsın derken , ne güzel öğreniyoruz biz.


Birbirine teyellenen anlardan yapılma bütün tanımlar.
Saçlarımızı okşayan rüzgar mesela , tenimizi öpen yağmur...

Geçtim bir kapıdan , düş kapanı eşliğinde.’ Korkma’! dedi ses. Korktum ,yine de titreyerek.
Dönüp baktım geriye. Bildim ,bildim ...



Can yakıcı ,can yıkıcı , can alıcı , canına katan ile candan olan ,birleşip bir avuç içinde , dökülür elbet gözyaşı denizine.


Gözyaşı da şifasıdır insanın. Ama önce akmasına izin vermek gerek...

Şimdi rüyaya evrilsin ruhum , ben öperim yaşamak mühründen...