Sana içine çekilmiş kelimelerin son nefesiyle yazıyorum. ’’Nasılsın?’’, ’’İyi misin?’’. Beni sorma. Hala aynı. Hala aynı pencerenin önünde, sokağı aydınlatan lambanın baktığı evde, saksılardan yükselen ağır manolya kokuları arasında seni bekliyorum. Çayım iki şekerli. Pastam sevdiğin gibi elmalı. Son plağını koydum Sezen’in. Titreyen dudaklarımın arasında nasır tutmuş adın var yine. Bütün şarkıları senin şerefine dinliyorum bu gece. Bu gece diyorum, bari bu gece aklımın kirli ve karanlık odalarında dolaşmasın senin hayalin. Hiç değilse bu gece başımı yastığa koyar koymaz hatırladığım son yüz senin yüzün olmasın. Nafile. Heyhat nafile. Gözlerimde iki yaş, omzumda ağır yükü vedanın, ölüme susamış soğukluğunda bu kış gününün seni unutmak nafile. Yine her ağladığım filmde seni bulacağım. Yine her kaybolduğum caddede sana çıkacağım. Dışarda bir yığın insan, telaşları ağır, kendilerine kaybolup kalabalıklaştıkça, ben bir tek sana yalnızlaşacağım. İdam sehpasındaki bir mahkum gibi, son dileği sorulur sorulmaz, yüreğimi bayram yerine çeviren sesinin son kez kulaklarıma değsin isteyeceğim. Çünkü sesin; anavatanıdır hicranımın. Çünkü sesin; hamurudur mayamın, yılbaşısıdır takvimimin ve ilk harfidir alfabemin. Aynalarda eskiyen yüzüm ve alnımda çizgi çizgi sensizlikle, her batan günün ardından mumlar yakıp çiçekler savuracağım geçtiğin yollara. Yollar da sen kokacaklar. Rüzgarları saçlarından yakalayıp içimin tozlu raflarına kaldırdığım umutlarımı göndereceğim sana. Sığındığım korkular ve kirpiklerimin her telinde solan ümitsizliğimin sitemlerini armağan edeceğim sana. Her kahvenin telvesinde senin yüzün ve her falda sen. Fallarda sen çıkacaklar. Unutarak kendimi değil, hatırlayarak seni tüketeceğim her gün içimde. Ve kulaklarıma eriştiği gün kıyametimin ayak sesleri, gözlerinin içini boğazıma düğümleyerek ebedi hayata uyuyacağım. Saçalarını kenara sıyırıp, var olan tüm gücümle seni sevdiğimi söyleyeceğim. Perdeler kapanacak. Işıklar bir bir sönecek ve ben yalnız seni severek öleceğim.