Aşk evcilleştiriyor adamı; kuduz bir köpek gibi dolaşsada sokaklarda...

Karışık hülyalarında boğuluyorum sevdanın...bazen, dünyanın en sevgi dolu kadını oluyorsun; bazen ise, azrailden daha kötü oluyor, can alışların düşlerimde...

Neden hep bilinmezdin...

Neden hep sahteydin...

Sahteliklerinin arasında, bazen kendimi öyle kaybediyorum ki, gerçekten karşımdaymışsın gibi konuşuyorum seninle...insanların, delirmiş bu adam der gibi bakışlarına aldırmadan...

Ne zaman koyu bir yalnızlığa girsem, güvercin tarlalarında buluyorum kendimi...onların umutsuzca çırpınışlarını seyretmek, belli bir metrekare içinde hapsoluşlarını seyretmek,bu dünyada yalnız olmadığımı anımsatıyor...insanların hiçbiri umursamıyor acıyla çırpınşlarını...oysa benim yüreğime düşüyor, çırpınmaktan yorgun düşen kanatlarının tüyleri...biliyorsun sende, güvercin kanatlarını, hiçbir zaman özgürce çırpamadı buralarda...

Her çırpınışta, esareti peşinden geliyordu...

Her çırpınışta, bir daha geri gelmeyecek dünlerinin yaraları azıyordu...

Kaç güvercin kendini,hapsettiğin odanın duvarlarına kafasını vurarak intihar etti; bir düşünsene...ama hiçbir güvercin gelmedi cenazesini kaldırmaya...yalnızlığı, ölümüyle iyice kirlenmişti...ve temizlenmiyordu çocuksu düşleri...

Konuşmalarını özlüyorum...

Sen hep konuşurdun...ben ise dinlerdim...sen konuştukça, yarınlara olan ümitlerim artardı...sen konuştukça tamamlandığımı hissederdim...fakat çoğu kez anlamazdım konuştuklarını, nelerden bahsettiğini anlamazdım...garipserdim...yanlış anlama; bencilliğimden değil, cahilliğimdendi, anlamayışlarım...benim dünyam senin ki kadar geniş değildi...benim dünyam sadece seninle sınırlıydı...

Neden anlamıyordum seni...neden anlayamıyordum söylediklerini sorgusunda geçirirken gecemi,birgün kapımızın eşiğinden gözlerimin içine bakarak, bekleme beni bir daha dercesine bakarak gittin...karanlığa gömerek, ruhumun senli duygularına, yalnızlığımın tecavüz edişine aldırış etmeden gittin...

“seni anlamak;bir ressamın tabutuna son resmini çizerek, ve o tabutla kefensiz gömülmek isterken, idama mahkum edilmesini anlamak kadar zor sevgili...”

Artık saymıyorum gidişlerinin günlerini...bir bahardı gitmiştin...kaç sonbahar geçti gelmiyorsun...kuduz bir köpek gibi dolanıyorum sokaklarda, aşkın beni evcilleştirmediği zamanlarda....

Beklemiyorum artık yolarını...birazdan duvarına kafasını çarparak intihar edecek olan güvercin benim çünkü...