İşte yine bir eylül daha bitti.
Tabiat malûm elbisesini giydi yine.
Bütün dallardan canlar çekilmek üzere. Bunun
için işte sararmakta yapraklar. Sevdiğini yitirmiş kalpler gibi atıyor benzi ağaçların. Ve solmada hayatın renkleri.
İşte yine bir eylül daha bitti.
Bu bitiş yalnız çevrede mi, tabiatta, ağaçlarda mı? Biten her eylülde, baharlarda filizlenen umutlarda bitiyor mu?
Tükendi mi yine bütün ümitler?
Kalmadı mı ufkunuzda hiç bir canlı renk?
Peki değişen ne?
Hep aynı uzaklıkta değil mi size sevdikleriniz?
Hep aynı değil mi hayalleriniz? Ve aynı değil mi geceleri uykularınızdaki düşleriniz?
Peki öyleyse bu karamsarlık niye?
Hadi yine siz unutmaktan değil unutulmaktan korkun. Çünkü unutulmak çok daha büyük bir yalnızlıktır elbet. Unutmayın ki yaşasın varsın hayallerinizde ve düşlerinizde sevdikleriniz.
Siz unutmadıkça daha nice eylüller bitecek, daha nice baharları kucaklayacaksınız içinizde bitiremediğiniz sevgilerle.
Düşünün hadi her yitirilenin arkasından dökü- len yaşlar aynı değil mi? Kişileri farklı bile olsa.
Aynaya bakın bir kere!
Seyredin yüzünüzü ve varın farkına bitkinliğinizin. Peki nereye ve ne zamana kadar sürecek bu yılgınlık, nereye sürüklemede sizi bu küskünlük?
Hadi biraz daha dikkatli bakın aynaya ve gönlünüzden atamadığınız sevginin halen var olduğunu görün gözlerinizde ve yine güvenin yüreğinizdeki sevgilerin büyüklüğüne, güvenin bu büyük sevgilerin gücüne.
Bu sevgilerin gücüyle yeşertin mevsim hazan bile olsa yeniden umutlarınızı.
Yeter ki bitmesin içinizdeki sevgiler, dönmesin hazana biten eylüller gibi hayalleriniz, sararıp solmasın duygularınız sararan yapraklar gibi.
Unutmayın; unutmak değil unutulmak daha büyük bir yalnızlıktır.

Sevgiyle kalın.
HAYRETTİN TARHAN