Hayat tercihlerimizle sınar bizi daima...
Bunu yaparken kendi tuzaklarını önümüze koymayı da hiç unutmaz.
Tuzağa düşen yaralı bir ceylan olduğumuzu hissederiz bazen...
Yaralayana da sitem ederiz, yaralanana da…
Ve küseriz hayata...
Oysa hayata değil kendimizedir küskünlüklerimiz, bilmeyiz.
Oysa hayat değil, tercihlerimizdir bizi hayata küstüren…
Kırılırız, hırpalanırız, yıkılırız.
Belki böyle günler, haftalar, aylar geçer.
Ve bir türlü kendimize gelemeyiz.
Hayatla bağımızı o kadar inceltiriz ki, nerdeyse koptu kopacak hale gelir.
Sonra kendimizden başka uğraşacak kimsemiz kalmaz.
Kendimize darılır, kendimiz olmaktan uzaklaşırız sonra…
Böyle de sürer gider bazen…
Kendimizle barışmadığımız sürece de hayatla barışmamız mümkün değildir.

Hayatla barışmanın ilk adımı da nedir, biliyor musunuz?
Kendinizi sevin.
Günahlarınızla ve sevaplarınızla birlikte...
Kırmadan kendinizi, yormadan, incitmeden.
Geçin bir sabah aynanın karşısına...
"Bu benim işte... Gözlerimdeki ışık, ruhumdaki sevgi, yüreğimdeki aşk ile; bu benim işte... Ve ben bu insanı seviyorum. Hatalarıyla, yanlışlarıyla, doğrularıyla, yaptıklarıyla, yapamadıklarıyla..."
Ve affedin kendinizi...
Affedin hayatınızdan tüm geçenleri…
Affedin tüm iyileri ve kötüleri…
Barışın kendinizle ve tüm geçmişinizle...
Sadece bugüne odaklanın.
Ve an’ı yaşamaya başlayın.
Bakın nasıl da farklılaşacak her şey bir anda…
"Gökyüzü bu kadar mavi miydi?" diye düşünmeden edemeyeceksiniz.
Bulutlardan oyuncaklar yapacaksınız kendinize...
Koşa koşa güneşle bulutların günbatımındaki aşklarını röntgenlemeye giderken bulacaksınız kendinizi…
Dalgalarla konuşmaya başlayacaksınız.
Hayatınızda olan her varlık, canlı cansız ayırt etmeden güzelleşecek bir anda…
Ve ertelemeyeceksiniz hayatı bundan sonra...

Haydi kalkın şimdi ve banyoya gidin.
Aynaya bakın.
Ve o aynada gördüğünüz yüzü sevmeye başlayın.
Görün bakın, hayatınız nasıl da değişecek?

Bugün de bunlar düştü yüreğimden klavyemin tuşlarına…
Ne yapıyoruz?
Kendimizi severek yeniden başlıyoruz hayata…
Sevgiyle, dostlukla ve ille de aşkla…