Yağmurun, sıcak mevsimlere göç eden kuşlar misali, çıkıp geldiği aylarda, pencereme vuran rüzgâr sesiyle uyandım o gece.
Evin borusundan akan yağmur sesi huzur veriyordu. Odamı aydınlatan şimşek yazı yazmamı istiyordu sanki. Her şey psikolojimin keyfine mahsustu. Tanrı yazı yazmam için tüm imkanları sağlamış, kulağımda vızıldayan sinek kaybolmuş, karşı dağın tepesinde yanıp sönüp sinirimi bozan baz istasyonu sis sebebiyle gözükmüyordu.
Birkaç dakika yağmurun sesini dinledim.
Eşsiz bir orkestra…
Her biri aynı uyum içinde. Nota kaçırmadan aynı tonda sesler. Yüzümde anlamsız bir tebessüm, ritim tutmaya başladım. Beynimde kelimeler dans ediyordu. Pencereyi hafif araladım, yüzüme vuran rüzgâr Tanrının bana ilhamıydı sanki. Teşekkür ettim kendisine. Dans eden kelimeler yerine oturmuştu artık. Oturan kelimeler gözlerime baktı. İşte yazıdan sonra ki en büyük devrim kelimeler ile benim göz göze gelmemdir.
Ve kelimeler kulağıma doğru eğilerek fısıldadı:
-Yağmur şehri yıkadı. Şimdi sahtekâr yüzler uyanıp tertemiz güne başlar.
Boş ver sen en iyisi uyu…