Canım çok acıyordu elimi ucuz bıçağın plastik siyah sapına götürmüş saplandığı yerden çıkarmak istiyordum ama denemeye kalkınca ne kadar da acı verici olduğunu anlamış çaresizce vazgeçmiştim en iyisi şuradaki kaldırıma oturmak dedim.kaldırım birkaç metre uzaktaydı ıssız sokakta yol ortasından sürünerek kaldırıma ulaşmaya çalıştım varasıya kadar canım çıkmıştı arkamda beni takip eden kanlı bir yol oluşturmuştum kaldırımın soğuk betonuna kendimi bıraktığımda dünyamın yerinde durmadığını fark ettim her şey ama her şey hareketliydi belli belirsiz bir kararma oluyordu ara sıra sanki biri odanın ışığını kapatıp açıyor gibiydi ve her şey birbirinden bağımsız hız ve yönde hareket ediyordu sokak lambaları ağaçlar bulutlar her şey acı çekiyordum inanılmaz derecede bir an her şey durdu.yavaş yavaş ortam kararmaya başladı ve sessizlik…. tekrar gözlerimi açtım sanki uykudan kalkar gibi hareket etmek istedim acı en sıcak yüzüyle vücuduma hakim olmuş sadece göz kapaklarıma müdahale etmeden içimde duruyordu.nefes almama bile kısa kesiklikler halinde izin veriyordu hareketsizdim herkesin bahsettiği film başlamıştı anne baba aile ilk arkadaşlıklar meyve bahçeleri bahçelerden çaldığımız ekşi erikler ilk okul çocukluğum hemen ardından hızlı bir gençlik hem de çok hızlı ve iş hayatım geçirdiğim kazalar aldığım eğitimler hızlı ve yüzeysel bir jenerik gibi geçti gözümden ama bu sanki geride kalan zamanın muhasebesinden ziyade şüpheci yapımdan gelen bir arayış mıydı yoksa acaba hayatımın neresinde hangi anında bir fazlalık yada eksiklik yaptım yada yapmadım sorgusumuydu bilmiyordum neden niçin buradaydım yani buraya taksi yerine kendi abramla gelseydim arabamı oto parka bırakmak için oyalanıp burada olmayacaktım yada bu mesleği seçmeseydim burada olmayacaktım yada her zaman yaptığım gibi dün evime asansör yerine basamakları yürüyerek çıksaydım o telefona yetişemeyip gene burada olmayacaktım sonra bir an gözüme bir telefon fabrikası geldi büyük devasa makineler telefon üretiyor ve her makinenin başında bir adam işte o telefon benimkisi o düğmeye basılmasa benim telefonum üretilmeyecek pis herif diye mırıldandım vardiya işçisine sensin sorumlu sensin binlerce kilometre ötedeki ufacık bir Çinli tarafından öldürülmüştüm yoksa ortaokul da kalacağım halde bana kıyak geçen ismini hatırlayamadığım ama yüzünü çok iyi hatırladığım buruşuk yüzlü ihtiyar matematik öğretmenim mi ölümümden sorumlu meğer bana hep gülmeleri başımı okşamaları yalanmış neden beni bırakmadın neden………. bir sene daha okumam buraya belkide hiç gelmememi sağlayacaktı