Gitmek... İlk okul sıralarında en çok öğretilen bir eylemdi sadece
öyle olmadığını anlamak için uzun zaman bekledim meğer gitmek sadece gitmek değilmiş
sadece gideni ilgilendirmezmiş hatta kalanı daha çok bozarmış geçekten bir eylemmiş gitmek ama eylemi yapan aslında kalanmış... gözleri yaşla yüreği yasla kalanmış asıl eylemi
yapması gereken...tıpkı benim yaptığım gibi tıpkı senin gittiğin gibi... yasakladım kendime seninle gezdiğim seninle yaşadığım her yeri seni hatırlatan herşey bana ızdırap veriyodu çünki... ama senin için kolaydı sen gittin ve arkana bile bakmadın belkide bakamadın... belkide için el vermedi yada dayanamamaktan korktun göz yaşlarıma geri dönmekten korktun belkide... gittiğin gün sessizdim ses çıkaramadım suskundum çünki bir mucize bekliyodum ama bu benim huyumdu hep imkansızı istedim hep imkansızı sevdim... biliyomusun sen giderken kalbim atmadı, organlarım birbirine girdi ve nefes almam çok zor oluyodu... içimden çığlıklar attım sadece benim duyduğum senin ise hissedebileceğin çığlıklar... şimdi sensizliğin bütün zorluklarıyla boğuşuyorum ama inan yoruldum... ve dört gözle seni bekliyorum gene imkansızı istiyorum belkide... hep içimde duran bir umudum var hala nedenini bende bilmiorum... sensiz her anım gece ve dört mevsimim olmadı hiç her günüm kış... ama biliyorumki sende unutmadın beni çünki unutmuş olsan rüyalarımda olmazdın her gece her gece yataktan fırlamazdım sen geldin die... ter içinde uyanıorum ve geceleri uyumaya korkuyorum... bi o kadarda istiyorum uyumayı çünki sadece rüyalarımda görüyorum seni... seni görmek için yatıorum seni görmek için kalkıorum ve belkide bir gün seni görmek için öleceğim... yada seni görmeden öleceğim tek korkum bu...