Çocukluğumu özledim.Doyasıya koştuğum bahçelerde,rüzgarın nefesiyle ipini saldığım uçurtmanın nazlı nazlı salınımıyla yön çizdiğim hayallerimi , geceleri okuduğum masalların kahramanlarıyla kaf dağının eteklerinde buluşmayı özledim.İki ağaç arasına kurulmuş salıncağımla Daha hızlı daha hızlı diye en yükseklere,ilk bulutlara giderek,kaydırakla indiğim hayallerimi özledim.Tırmandığım yüksek duvarlardan ağaçlardan düşüp canım yandığımda avazım çıktığı kadar ağlamayı özledim. Kırkikindi yağmurları yağarken gökyüzünü süsleyen ebem kuşağının altından geçebilmek,renklerden yeşili tutabilmek için sokağın bir başından öbür ucuna koşarken çocukluk arkadaşlarımın şen çığlıkları arasında nefes nefese kalmayı,sonrada ıslak çimlerin üzerine sırt üstü uzanmayı özledim.En büyük eğlencemiz sokaklarda oynamaktı.Sokakta oynamak diye bir kavram vardı ,Mahallemizdeki teyzeler annemiz gibiydi. Susayınca girer evlerine su içerdik. Ya da pencereden bir sürahi bir bardak uzatır, hepimiz aynı bardaktan kana kana içerdik.Okula arkadaşlarımızla gider, birlikte çıkar, oynaya, zıplaya yürüyerek gelirdik.Sokaklarımız evimiz kadar güvenli idi.Düşünce kaldırırlar, kavga edince barıştılırdık.Annemin topuklu ayakkabılarını giyip tökezlediğimde, yaşamda daha nice tökezlemelerin olacağı bilincine erişememiştim çocuk aklımla.
İşte bu yüzden ölümsüzleştirilmiş anılarıma baktığımda hep içim yanıyor çünkü özlem duyuyorum eski kışlara, yazlara, sonbaharlara...Eski oyuncaklarıma, eski kardan adamlarıma, eski şekerlerime, eski tokalarıma, çocukluğuma...Artık yalnız başına hiçbir şeyin anlamı yok. Eğlenmek bile o kadar tatlı değil...En yakın arkadaşlarımı toplayıp yeniden bebeklerime elbiseler dikmek istiyorum onların saçlarını yapmak...Ama bana biz büyüdük diyorlar, ben de küsüyorum; belki de küsmüyorum, özlüyorum...İstediğim belki de bebekler değildir belki onlardır ama onlar bilmiyorlar ki bunu.
İşte ben, bizim çocukluğumuzu çok özledim.Sokaklarımız ruhsuzlaştı sanki. Komşumu tanımıyorum ama evinin camında, temizliğe gelen kadını haftada bir görür kolay gelsin der konuşurum. Onun dışında orada kim oturur hiç bilmem.Evimizi kendimiz temizlerdik, kapı silmece ; bilmem kaç kuruş hepimizin elinde bezler güle oynaya bitirirdik işleri. Evlerimiz var içinde yaşayan yok. Parklarımız var içinde oynayan çocuk yok.
Çocukken hep büyümek isterdim.Şimdi ise çocukluğumu özlüyorum.Büyüdüğümden bi haber,ben ninni söylemek değil,Annemin ninnilerini dinlemek istiyorum...Su gibi akan zamanı zamansız geriye almak istiyorum.Ödüllü kısa bir film gibi çocukluğumu özlüyorum masallarımda şimdi...EDA(Aşiyan052)