Kerim’ce Güzellemeler -15 –

Piyasada o kadar çok sivrisinek var ki… İnsanı hiç mi hiç rahat bırakmıyorlar. Ne tam ağlatıyorlar ne tam güldürüyorlar. Her şey kendilerinin menfaatine olsun istiyorlar. Kimi ömrünün sefasını sürüyor, kimi vefasını ve de cefasını… Bazen gözyaşı bezen de mutluluk şarkısı… Arsızlık ve yüzsüzlük diz boyu… Ayırmaca, kayırmaca, haksız, hukuksuz…Kral olmayı düşlerken, bir an da ayaklar altına inme ihtimali de var. Bu da mutsuz ve huzursuz olmaya yetiyor işte. Kazanılan geçici zafer gibi görünür çünkü sivrisineklerin yeri sazlıklar, bataklıklar, çirkefliklerdir.

Her şeyin bir kararı var, bir de karar verme zamanı.
Zaman, en çok da insanı öğütür.
Tarih, sen, ben gibi nice canlar öğüttü, nice canlar gelip geçti, unutulup gittiler.
Bazıları hariç.

Sevinmeyi, gülmeyi, neşelenmeyi, birazcık şımarmayı herkes ister. Hele mutlu bahtiyar olmayı kim istemez ki; ama insanın yaratılışında vardır, olumlu ve olumsuz anlamda, mutlu olmak veya olmamak gibi her şeyi zıddıyla yaşamak.

Bazıları bazılarını rezil, alaşağı ettim diye sevinip öğünmesin, bazıları da bazılarına yenildim, ezildim diye üzülmesin, mahzun olmasın. Bir gün herkes hesabını verecektir. Bura da olmasa da elbette mahşerde hesaplaşılacaktır. Ne mutlu ki o hesap günü, sırat, mizan, mahşer var. İnananlar için tabi ki. Ne mutlu o inananlara.

Ne yaparsanız yapın ve hangi işle iştigal ederseniz edin, bir türlü bazıları bazılarının güdümünden kurtulamıyorlar. Acaba ne zaman başkalarının güdümüyle hareket etmekten vaz geçerler acaba bazı insanlar? Allah (cc) insana akıl, feraset, düşünme gücü, idrak etme ve yorumlama kabiliyeti vermiş değil mi?

Şu sosyal paylaşım sitelerinde yapılan paylaşımların çokluğuna akıl-sır erdirmek çok zor. Bazen düşünmeden edemiyor insan. Bir kişi sosyal paylaşım sitelerinde( FECABOOK, TWİTER, WHATSAAP…) günde kaç ten paylaşım yapabilir? 1’mi, 10’mu, 100’mu, 500’mü…? Vallahi 1.10 belki de 100, 300, 500 paylaşım yapanları gördükçe, duydukça; hem şaşırıyorum, hem kıskanıyorum, hem de kıskanıyorum doğrusu.

Her yolun yolcusu vardır. Önemli olan gittiğin yolda, kimin sana rekâket edecek olmasıdır. Çünkü yol arkadaşın, seni hedeflenen menzile de götürebilir, velvel deresine de.

Bir insanın hayatına son vermesi için, illa ki ölmesi gerekmiyor. İnsanın insanların gözünden düşmesi, görmezden gelinmesi, hesaba alınmamasıyla da hayatına son vermiş oluyor, ölüyor da farkında değildir.

Patronu ya da amiri telefonda aradığı zaman; "sigarasını söndürüp, ayağa kalkarak, ceketini düğmelerini ilikleyerek (ters düğmeyi) emredin efendim?" diyene hiç rastladınız mı, gördünüz mü acaba?

Birileri, birilerini birilerine benzetmek veya taklit etmek zorunda mıdır? Pehhh!!

Nietzsche, seksen yıl önce; “Gerçekte çekilen acılardan gurur duymak gerekir, her acı bize yüksek bir aşamada bulunduğumuzu hatırlatır” demiş. Acaba çektiği acılardan gurur duyan var mı?
*

Kerim BAYDAK
[email protected]