Gözlerime ettiğim son yeminimdi bir daha sev-
meyeceğim!
Bu gün son defa buluştuk tenimize oturttuğu-
muz gün batımı solgunluğu ile yüzümüzde bozulmuş
bir tebessüm, sanki gülmeyi haram etmişiz kendimi-
ze, gözlerimiz yerde, toprağa düşen yaşlarımız ile bir-
likte kanıyorduk, içimize içimize. Bitirmeliydik daha
fazla kanamadan, çünkü biz ruhu bedenlerine ağır
gelen iki insandık, üstüne üstelik birde âşıktık. Ka-
namadan kanatmadan kendi dalımızdan koparma-
lıydık güllerimizi, biraz hüzünlü biraz kararlı, sonun-
da diyebildik, bitti. Veda vakti geldiğinde ne dillerimiz
konuştu, nede yerde olan gözlerimiz. Tıpkı rüzgârın
uçurduğu son bahar yaprakları misali uzaklaşıyor-
duk birbirimizden, susarak içimizi susturarak. Oysa
hiç ayırmazdık gözlerimizi gözlerimizden, mutluluk
gözyaşları ile sulardık geceye diktiğimiz aşk fidanla-
rını. Ama artık dünde bıraktıklarımız dünde kalmalı.
Yarın herkes kendini yaşamalı. Varsın yarınlarımız
olmasın. Dünlerimiz kan revan. Ve son buluşma,
gözlerime ettiğim son yeminimdi bir daha sevmeye-
ceğim.
Osman Cantemir’in Öyle Sevdim kitabından