Turgutreis’teyim yine. Ağustos böcekleri ötmekte cır cır cır... Hayatımı bacaklarımın arasına alıp öylece düşünüp kendimi de atıp bir kenara kafamı dinliyorum adlı yalanın ardına saklanıp deniz ve güneşin koynunda yatıp mehtapla sevişip yağmuru özlüyorum. Deli gibi dalgalarla boğuşup kendi ruhumu boğuyorum. Belki sıkılırım dayanamayıp içerim dediğim sigaralarım bana bakıyor ama sıkılmıyorum. Bu melankoli ile kendimi avutup pesimist duygular eşliğinde kendi şarkımı söyleyerek delicesine gürültüyü yırtıyorum. İç içe rüyalardan uyanıp deforme olan gerçeklik algımı dizgine alarak canım acıyana kadar kendi kafama sıkıyorum. Nedendir böyle oldu gibi çare vermeyen sorularla uğraşmayı çoktandır bıraktım. Kendimi aldım artık bir kenara kaldırdım. Benden ötedeki benle ilgileniyorum. Onu besleyip okula gönderiyor, ödevler veriyor, dersler çıkarttırıyorum, olgunlaştırıyorum. Yeniden doğmakta olan küllerim iyice ısınmakta ve çimlenmekte. Yeniden doğmak yorucu bir süreç. Hiçbir özen ve yükümlülükten kaçınmamak gerekiyor. Kaçınılan her bir sorumluluk bize bir yerlerinden yaralı ve iyileşmeyen ruhlar veriyor.

Aslında Fatih arayacaktı beni Deniz’le buluşacaktık ama hala uyanamadı sanırım. Ah Fatih yine mi kandırdın beni, yine mi sabaha kadar sevişip planlarını unuttun be kardeşim? Birazdan arayacak beni hayırsız arkadaşım ve kusura bakmayla başlayan özürler savuracak öylesine. Bende önce kızarmış gibi yapıp sonra yumuşayıp bir bira ısmarlamasını isteyip affedeceğim tek ve hayırsız dostumu. Ah evet o arıyor evet açmıyorum birazdan buraya gelir o zaman ağız tadıyla canına okuyabilirim. Evet o benim tek dostum kalbini büyük kırmayı göze alamam. O’da olmasa iptal edeceğim bir programımda olmayabilir.

Öyle içine kapanık olduğum için falan değil. Sıkıldım artık insanlardan ve dertlerinden ve aşklarından ve her şeylerinden. Bana iki bira, bir yetmişlik rakı, misal biraz peynir, karpuz, biraz balık, bir çift kelam, Orhan Veli, Ümit Yaşar olsa birde Müslüm “Aldırma Gönül” çalsa cızırtılı plakta yeter.

…