Seni tanıdığımda, durgun sularda demir atmış gemi gibiydim.İçinde hayallerim, ümitlerim,beklentilerim,yaşayamadıklarım, özlemlerim,korkularım,arzularım,tüm yüreğim vardı.Her akşam suya vuran ay ışığında,gemideki bir yükü karşıma alır,karanlık sularda sessiz bir yolculuk yapardım.Gecenin ayazı iliklerime kadar işlese de baktıkça insanın içini ürperten derin ,simsiyah sularda inadına dolaşırdım.Gece bittiğinde üşüyen vücudumu bu kez özlemlerimle örter yine sıcacık hallerle derin bir uykuya dalardım.

Mutluydum kendi limanım da kendi yüklerimle dolu olan sessiz gemim de.Her akşam biriyle söyleşmenin, ay ıışığında dolaşmanın hazzını başka bir şeyde bulamıyacağımı düşünürdüm.

Ve bir gün bir sesle uyandım.gözlerim güneşin ışıklarıyla kamaşmış hayal meyal gördüğüm o cisme bakıyordum.Sendin o..!!! gözlerim ışığa alıştıkça daha netleşen görüntünle .Sendin o...!!! Nasıl bilebilirdim ki hayatımda fırtınalar koparacak bir ışık dolmuştu yüreğime.Önce baktım, öylece baktım sana,hatırlıyormusun? Bakarken gözlerimdeki ürkekliği.

-Sen kimsin? diye soruyordum sana,sessiz çığlığımla
-Sen kimsin??

Cevap vermedin bana ,sadece baktın yüreğime işleyen bakışlarınla,sonra sımsıcak gülüşünü gördüm yüzünde,ellerini bana doğru uzatırken, GEL diyordun,GEL.. Seni bu kez ben dolaştıracağım, açılacağız engin denizlere sana maviliklerin en güzelini hissettirecceğim,durgun sulardaki gezi gibi olmayacak, dalgalar sarsacak yüreğini , yüzünde damlacıkların hazzını duyacaksın.Gel tut ellerimi dolaşalım benim denizlerim de demiştin.

Kmbilir alışkın olmadığım denizlerimi özlemiştim ki, birde uzatılan eli çekinmeden tutmuştum.Hiç sorgusuz, kimliksiz, yelken açmıştık denizlerine.Fırtınalarla boğuştuk,kasırgalara birlikte karşı çıktık,suların azgın savurmalarına el ele birlikte direndik.Yüreğimde de kasırgalar kopuyordu.Heyecan damarlarımda deli nehir gibi dolaşıyordu.Bu ne duyguydu Yarabbim!! Bu ne duyguyduki düşünemez olmuştum,bana ait eşyaları korumayı bile unutmuştum.Alışkın değillerdi ki böyle fırtınalara,ona göre bağlanmamışlardı ki gemiye.

Ben bunları hatırlayıp arkama baktığımda dalgalar arasında .çırpınan hayallerimi,ümitlerimi,arzularımı,beklentilerlml,yüreğimi gördüm.Son kez bana bakıyorlardı sanki,biraz sitem biraz buruk ve gözlerinde acı bir elemle..Ulaşamadım, tutamadım onları ellerim onlara doğru uzanmışken araya kükremiş dalgalar girmişti,yok olmuşlardı bir bir.Sana döndüm o an ve bakışlarında sessiz yüreğinde, ben burdayım üzülme demeni ister gibi, ümitsizce acıyla sana baktım.Yine ellerini bana uzatıp gel benim limanıma ikimizede yeter demeni bekledim.

Ama yapmadın bu kez sana uzanan ellerim boşta kaldı,yüzünde önce garip bir gülümseme gördüm,seni ilk tanıdığımdaki buğulara geri dönümştüm,yüzün yavaş yavaş kayboluyordu karanlıklarda,ilk kez ve son kez sessiz bir çığlık attım


-Beni bırakma beni bırakma...

Gitmiştin nasıl aniden karşıma çıktıysan aynı hızla yok olmuştun. sessiz gemimdeki hayal yüklerimide alarak yok olmuştun.ne onlara sahip çıkabilmiştim ne sana dur gitme diye sarılabilmiştim...yapayalnız tek başıma karanlık suların ortasında boş gemimle öylesine garip öylesine biçare kala kalmıştım...üşüdüğümde ne beni ısıtacak özlemlerim,ne her akşam benle dolaşacak hayallerim vardı artık.. siyahın koyu hüznünde yüzüme vuran dalgalarla birlikte ağlayarak garip şeklide kıvrılıp, çıplak ruhumla donmaya başlamıştım..

BirSEN DEMİR(story)
24.07.2008 03:42