Umuda kapılmış gibiyim. Körkütük aşık olduğum bu benlığim sanki beni her geçen gün ölüme ıtıyordu , ben kimdim kimin için yaşıyordum bılmıyorum sanki hiç varolmamışım gıbı sankı ben hiç doğmamış gibiydim. Ve hiç olmayışlığım üzerınden yaşanmışlıklara ve yaşanacaklara karşı kendımı mezarın dokuz tahtasına siper almıştım oradan kaçmam imkansızdı dostumun ölmüşlüğü ve toprağa gömmüşlüğüm bu bende kı benı her daım yok edıyordu. Başsağlığı dilemeye gelen şeytanın kollarında buluyordum kendımı rahmet eylemelıydı bu dudaklar o halde ıyı bır ahiret bekcısıydım yada bu amel defterini tutan ıyılık sever şeytandan ne farkım vardı. Kımdım kımlerdendım kendımı uçurumun kenarına koyup o ucu bucağı belli olmayan denıze mavılığımı dostum ölmeden önce mı sonra mı bırakmıştım. Beni cazip kadına iten sen olmalıydın içimde var olmalıydın dudaklarımda yok olmalıydın beni yaratmaya hak kılmalıydın. İşde o zaman maviliğimde boğulmayı arafta yaşatmalıydın.