Hayaller!
Hayaller biter mi? Bittiği yerde dünya durur be! Çocuksundur, hayaller kurarsın sen de. Tahtadan bir arabam olsa diye kıvranırsın. Nerede şimdiki gibi son model uzaktan kumandalı arabalar. Karpuz kabuğuna mum olursun. Bağlarsın ucuna ipi, çektikçe hazdan dört köşe olursun; arkadan sürüklenen karpuz arabandan!.. Dünya senin olur sanki.
Hayaller!
Büyümek istersin. Mahallenin ağabeylerine öykünürsün. Sesini kalınlaştırır bazen gölgene efelenirsin. Okula gidersin. İlkokul, ortaokul! Beynin şekillenir az buçuk. 3-A’dan bir esmere vurulursun. Ne hayaller kurarsın onun için; sen Cüneyt Arkın, O ise Gülşen Bubikoğlu. El ele-göz göze! Ne aşk be. Aşk, ne esrarengiz şeymiş. Güzelliği hayal ederken burnunun üzerine yumruğu yer yemez yıldızları sayarsın. Hepsi hayalde kalır gerçek hayata döndüğünde. Uyandığında domates burunlu Kezban bile burnunu kıvırır, sümüğünü bile çok görür sana.
Hayaller!
Biter mi hayaller? Hiç bitmez zaten. Okuyup bir baltaya sap olmak istersin. Askerlik falan filan derken kalabalık bir devlet kapısında kendine güç bela boş bir sandalye bulursun, kravatlı mahkum olarak. Kağıtları imzaladıkça hayaller kurmaya devam edersin evlenip yuva kurmak; çoluk çocuğa karışmak. İstediğini alamazsın, istemediğini verirler, dört bilinmeyenli denklemin içinde boğulursun sanki. Derken nikah defterini imzalarken; hayallerinin şekli değişir ansızın.
Hayaller! Bakkal, kasap, manav! Elinde kağıt kalem. Hesapla yavrum hesapla. Aybaşı ne zaman gelecek be! Ne okul aşkın gelir aklına ne de karpuz arabandan duyduğun mutluluk!
Çocuklar peş peşine ciyaklarlar kulaklarının dibinde. Ne avratta avratlık kalmıştır, ne de göğüslerinde taze süt. Pörsümüş iki top gibi dururlar karşında. Çocuklar ağladıkça ağlarsın, güldükçe gülersin. Onlar da büyümüşlerdir artık. Koşup bir solukta istediklerini alırsın. Gözün kumandalı arabalarda kalmıştır ya. Hayaller kurarsın; ah çocuklar büyümeseler de çocukluğumu yaşasam onlarla, diye!
Hayaller!
Bir de bakmışsın ki; çocuklar yuvadan uçmuşlar, şakaklarına karlar düşmüş, tutarsın can yoldaşının ellerinden Arzu ile Kamber misali, ıssız odanın duvarlarındaki resimlere baktıkça; geçmişi hayellersin ve de iki damla gözyaşı süzülür yanaklarına doğru!
Hayaller!
Hiç bitmezler ki!