Aşk, kimsesiz bir çocuktu belkide... Hem sevmeye muhtaçtır hemde sevilmeye, hem sahiplenilmeye muhtaçtır hemde korunmaya. Her şey olabildiği kadarıyla güzeldi. Aşk , yanlışların hesabını tutamıyordu ve asla vazgeçemiyordu. Her ne olursa olsun bağlılıktı aşk. Ne kadar üzülsende bir o kadar mutluluk vericiydi. Hiçbir şeye kötü tarafından bakmıyordu. Şüphe duymadan inanıyor , daha doğru düzgün tanımadan güveniyordu. İçinde git gide büyüyen ve derinleşen bir yaraydı belkide. Yaralar her ne kadar kabuk bağlasa da bir o kadar da hüzünleri , gözyaşları , mutlulukları kısacası her şeyi onda bulmaktı. Yaşadığını hissetmekti belkide. Sebebsiz neden olduğunu bilmeden ona bağlanmaktı . Bir anda olmaz dediklerini oluruna bırakmaktı.İçinde bulunduğun anın heyecan ve mutluluğa dönüşmesiydi. Ne geçmişinle boğula boğula can çırpındırıyor ne de gelecekle ilgili plan yaptırıyor. Belkide istediğimiz gibi olmayacak hiçbir şey. Her şeyi kader yazar biz oynarız yanlışlarımızında doğrularımızında bedelini öderdi. Belkide aşk her anını son anıymış gibi dolu dolu yaşamaktı. Belkide sevdiğinin gözünde dalmaktı hayallere. Aslında bakarsanız belkide tanımı yoktur aşkın sadece hislerin kendi iç dünyasıyla konuşmasıdır. Belkide herzaman cevabını aradığımız bir sorunun aslında yanlışın sorudan kaynaklandığını anlamaktı. Belkide aşk belki bir gün diye beklediğimiz veyada sadece belkilerden ibaretti...