O kalabalığın içinde bir can havliyle bulduğumdun sen benim.Her şeye rağmen saklı kalmış tertemiz bir kalple geldin bana.O kadar sıkı tutunmuştum ki sana ne kadar uğraşsalarda alamazlardı kollarımdan seni.
O güne kadar mutlu olamadığım veya mutlu olmayı beceremediğim ne varsa sende tattım ben.Bana göre sen tek mutlu olma sebebimdin benim.Ne uğraşlarla bana gelmiştin oysa ki.Yılmadan ve hiç birşeye aldırmadan.Aşarak birer birer engelleri ve dimdik karşıma geçip anlatarak içindekileri.
Güzeldi herşey öylede devam ediyordu .Taki ben bu zorluğu aşamıyacağım diyene kadar sen.Anlatmayada çalıştım halbuki.Ama sözüm dinlenmedi.Gerçektende ağırdı belkide yaşadığımız.Sen kendince haklıydın belkide ama ben kendimi sana kızmaktan alı koyamadım.Sen gittin ben öylece kalakaldım bir başıma.Aydınlık sandığım yerler karardı sanki etrafımda.Yokluğunun acısı sardı bedenimi.Tutamadım gözyaşlarımı içimde.Akıttım belkide içimdeki zehiri.Yorgun düştü bedenim ilk defa bu kadar.Kırıldı hassas kalbim beni asla incitemez dediğim yüzünden.Parçalanıp un ufak oldu bildiğim ve değer verdiğim ne kadar şey varsa o anda.
Ama imkansız diyede bişey yoktu hayatta.Ben sana inanmıştım.Sevdiğini bilerek sevildiğini hissederek gittin sen benden.Belkide benden çok acı çekerek ama arkana bakmadan kırdığını anlamadan gittin.Sormadan bazı şeyleri anlatmadan veya anlatmak istemeden gittin.
Düşünüyorumda aslında belkide beni düşünerek gittin.Ama bazende kendimi "keşke hiç düşünmeseydin" demekten alamıyorum.Kime yazık oldu, neden oldu, olması gerekiyormuydu ve daha bir sürü soru...Bir tek cevap var ortada "sen yoksun artık yanımda".Bu gözler artık bakamıyorlar sana o aşkla.Bu kalp seni görünce mutlu olmuyor artık,acı çekiyor hemde yana yana.Ama neye yararki "sen gittin" artık beni yalnız bırakarak bu hayatta.