Ve bir ayrılığa mecbur kaldım.. Bu sefer gitmelerin en acısını yaşadım.. Gitmek istemediğim halde gitmek zorunda kaldım.. Bir insanın gitmek zorunda olması ne acı... Severken, hiç bırakmayacağım derken gitmek ne acı.. Gitmeyeceğine söz verip gitmek zorunda kalmak ne acı... Farklıydı bu ayrılık, beklenmeyen ve umulmadık bir anda çıkmıştı karşıma.. Sanki daha önce kimseden gitmemiş gibi acemiydim üstelik.. Hoşçakal bile diyemedim... Kelimelerim o anda silinmişti âdeta beynimden... Kendine iyi bak diyebildim sadece.. Oysa sen kendine iyi bakamazdın benden sonra biliyordum.. Ama bazen bir şeyleri bilmek hiçbir şeyi değiştirmiyor, üzüyor hatta fazlasıyla... Hazin bir son oldu bu gidiş... Bitmeyeceğini sandıkların hep en önce bitiyor... Giden gidiyor ve hep kalanlar mağdur oluyor.. Gidenler mi giden ben oluyorum.. Kalbim ayaklarıma söz geçiremiyor. Gözlerim arkada, ve yaşlı bir şekilde uzaklaşıyorum senden izimi kaybettirerek...
Gitmek unutmak değildir sevgilim.. Benim bildiğim ve öğrenmem için bedeller ödediğim tek gerçek bu. Keşke böyle olmasaydı demiyorum.. Ben artık böyle basit cümleler kurmayı bıraktım.. Birşeyleri değiştirmiyor çünkü, üzüyor sadece ağlatıyor hatta kimi zaman. İçinden çıkamayacağın bir hal alıyor.. Sebepler arıyorsun. İnsanları suçluyorsun. Ben artık suçlamıyorum sevgilim. Ben en çok kendimi suçlu buluyorum çünkü.. Çünkü ben korktum sevgilim.. Mecbur kaldığımı söyledim sana ve diğerlerine.. Bu benim kendime inandırmak istediğim şeydi çünkü... Sadece bir cesaret gerekiyordu her şeyi değiştirmek için ve ben kaçtım yüzleşemedim işte.. Ve ben kaybettim.. Ben sahip olduğum birini korkaklığımla kaybettim.. Aferin bana.....