Gün Gelir, Günleri Ararsın.

O an bir damla gözyaşı süzülür. Devasa büyüklükteki o sıra sıra dizilmiş olan, canlar yakan, en acımasız bir şekilde işkenceler çektiren kirpiklerinin arasından sıyrılıp çıkar. Ve ağır ağır yanaklarından yere düşer. Ardı ardına sıralanır gözyaşların. Hızını almazsın. Acısına dayanamazsın. İçin öyle bir işkenceye maruz kalır ki, ne yapsan boşa düşersin. Birkaç damlanın acısına dayanamayarak; elinin tersi ile silmek ister, yaşların yok olması için gözlerini ovalarsın. Sorduklarında ’ Yok bir şey. Gözüme toz kaçtı. Geçer şimdi." diye söylenirsin. Kimse bilmez ya içindekilerini. Bir sen bilirsin, bir de yaradan. İçin için kendini yediğini kim görebilir ki?

Öyle günler gelir ki; sofrada paylaştığın o kuru ekmeği, bir parça peyniri, yüzü buruşuk, alnı kırıklarla dolu zeytini ararsın. Geçmişe gitmek istersin. Kendini parçalarcasına. Geçmişe gidip, kırdıklarını, hatalarını, üzdüklerini ve yaşayamadıklarını yaşamak istersin. Ama o gün, günlerinden geçmiştir. Yolculuğunda durmak yoktur! Geri gelmek hiç yoktur! Bilmez misin? Bilirsin de ne diye söylenirsin? Ne diye üzersin sevdiklerini? Geri gelmeyeceğini bile bile! Sözüm sanadır bilirsin. Seni kırmam, ama söylemeden de edemem. Hiçbir şey yaşanmamış gibi bana kısık ve ürkek bir sesle "Gidiyorum." dediğini işitiyorum. Hatta öyle bir gidiyorum dedin ki rüzgâr bile işitmedi. Bırak rüzgârı, aldığın ve verdiğin nefes bile işitmedi. Ben, sen iken işitmez olur muyum?

Gidiyorum diyorsun ve suskunluk peyda oluyor. Öyle bir suskunluk ki; asırlık bir zaman geçiyor ömrümden. Ben, sen olmuşken kalmak olur muydu? Gidiyorum derken kimden gidiyordun? Bedenimden mi, aklımdan mı yoksa ruhumdan mı gidiyorsun? Diline dolanan bu gitmek nasıl bir şeydir? Bilmem neyin nesidir bu gitmek. Ne duydum, ne gördüm ne de bildim. Varlığıma mana, ruhuma can, nefesime nefes katan nasıl gidebilirdi benden, aklımdan, ruhumdan..?

Gidiyorum dedin naif bir sesle. Ve gittin! Ama bitmek bilmedin.

Dedim ya gün gelir, günleri ararsın.