Adı Hülyaymış, minicik arkadaşım o benim ... ’Beş yaşındayım" diyordu küçük hanım ama taşıdığı yük kocaman insanlara bile ağırdı.

Hastane bahçesinde gördüm onu ilk defa. Büyük bir ciddiyetle yerden izmarit topluyordu.

Gözlerindeki yeşili görmedim hiç bir ağaçta, suda; belki de yoktu O yeşillik bu cihanda.

O yeşilin içinde garip bir yük hareleniyordu, çağırdım yanıma önce tereddüt etti, sonra sokuldu usuldan.

Dedim "mikroplu onlar, neden elini sürüyorsun?"

"Sağlam olanlarını babam için ayırıyorum" dedi, "Kötüleri çöpe". Sonra pet şişeleri topladı, hem konuşuyor hem topluyordu...

Birden yüzü düştü, sokuldu yamacıma: "annem ağlıyor" dedi "sessizce ben de ağlıyorum."

"Annen neden ağlıyor?" dedim, anlattı uzun uzun, "konuştuklarımız aramızda sır" dedi, "tamam" dedim.

Kocaman bir insan edasıyla acısını pay etti. Sonra tekrar toplamaya devam etti.

Sonra bir şey aklına gelmiş gibi koştu geldi bana sarıldı, sımsıkı ...

O minicik kolları kimse benden ayırmasın istedim, "sana bir sır daha vereyim mi Jasmin?" dedi, "ver" dedim.

Ben artık ona "Hülyacık" diyordum o da bana "Jasmin".

"Bana hep bir sakız alıyorlar abime iki. O erkek diye" dedi, yine o yeşil gözleri buğulandı dudakları titredi.

Ona çilekli bir lolipop verildiğinde yine çocuk olmuştu. "Hülyacık" dedim "çöp toplama sen, çok küçüksün" Yine sustu, "ama" dedi "o zaman biz aç kalırız babam sigarasız"

Cebimdeki parayı vermek isteyince kızdı "ben çalışıyorum senin gibi" dedi. Sanki aynı yaştaymışız gibi ağzında lolipopunu emerek çöp toplamaya devam etti.

Gözlerim Hülyacıklandı...

Canına yandığımın dünyası, beş yaşında hayatı öğrettiğin bu çocuk içime kocaman bir sır ve ders verdi. herkes taşıyamadığını sandığı acılarına bir baksın, hala çocuk kalan yürekleriniz beş yaşında kocaman olmuş bir Hülya eder mi?

Büyür mü bilmiyorum ama ben bu gün HÜLYALIYIM VE ÇOK BÜYÜDÜM ÇOKKK....

Yasemin Demir 5.11.2015