Zordur Bazen...

Susmak... Yutkunmak,dilindeki bütün kelimeleri. Lavları ağzına gelmiş bir volkan gibi henüz patlamamış ama bütünüyle ürkütücü,korkutucu. İçini yakıp geçen bir öfke ve boğazına düğümlenmiş onlarca kelime... Kesilen nefes değil bütün yaşanmışlıklardır aslında. Bir anda yırtıcı bir hayvanın saldırması gibi gelir üzerinize. Beyninizi doldurur büsbütün. Dört duvar arasında kalmış gibi ne tarafa dönseniz birine toslarsınız. Ama her bir yaşanmışlık bi önceki anımsadığınız şeyden daha çok yakar canınızı. Sıkılır yumruklar, dişler. Daralır goğsünüz. Söylemek istediklerinizi,öfkenizi kusmakla kusmamak arasında gitgeller olur. Ve sonunda; ya susmaya devam eder ya da acınızı,üzüntünüzü çarşaf çarşaf dökersiniz ortaya.

Ne Mutlu Ki O Gözyaşlarını Dışarı akitabilenlere!

İçine Zehir Olarak Akacak Her Bir Damlayı, Masum Yağmur Taneleri Gibi Tenine Dökebilenlere!..