Bizde her kestane mevsiminde bir hikaye yazılır. Aslında bütün hikayeler, kestaneyle başlar. Sadece bilmez insan.
Bütün kestaneler önce toplanır. Sonra toprağa gömerler bir süre. Her safhasında çok büyük emek ve aşk vardır. Acı vardır. Ama muhabbet yerken neden çok başkadır. Kestaneyle sevmek çok benzer birbirine. Kıvamına gelmesi için ne çok merhale geçer. Son olarak pişmesi ve onu seyretmesi...

Işte sevgiler de böyledir. Anne olurken kadın, baba olurken erkek ne çok severler her anında. Bir kez sabrı görmese, pişer mi insan. Ya kestane olacaksın bu hayatta, ya da kestane pişireceksin.

"Neden mutlu olur İnsan?
Çünkü bu akşam evde "kestane kebap" yaptım..
Bebelerimin hepsi evdeydi,ilk kez;onlarla paylaştığım her zaman,ömre değer.
Cancazım,çocukluk kestanelerini anlattı...
Bense çocuklara bu soğuk kış gecesinde,kestane de yenilebileceğini gösterdim.
Onlara uzatırken her birini,kestanenin neden mutlu ettiğini öğrendim!

Mesele kestane yemek değilmiş,mesele unutulan tadları unutmayan bir göz ağrısının çocukluğunda saklıymış.Çok uzaklarda kalan,dokunulmayan kestanelere dokunan çocuk sevdaları vardı bu akşam...İnsan mutlu olur neden?Şimdi anladınız mı?"

Ben kestane pişiren bir adam, içinde tadlar bırakan hayatla yoğrulan.
Haydi, siz de mutlu olun....