Yok artık benim çiçekli pazen elbiselerim hani çocukluğumda en çok sevdiğim.Rüzgarda uçuşan etekleri ,dallara takılıp yırtılan pileleri , düşen ve nerde düştüğünü asla bulamadığım düğmeleri, sokakta fazla oynamaktan güneşin soldurduğu çiçekleri, bilye oynarken arasına kaçan ve boşluklarını ezbere bildiğim sokak taşları cam rengi bilyelerim ve gazoz kapaklarımda yok simdi!Daha ne çok şey yitirdim çocukluğuma dair en çokta insanlara olan iyi niyetimi ve sonsuz güvenimi.Küslük nedir bilmezdik biz ,kim elini önce uzatırsa o olurdu en erdemli.İyi niyetler kötüye kullanılalı beri uzatmıyorum artık kimseye elimi ,bana ne o uzatsın o olsun diyorum en erdemli.Gün oluyor kapatıyorum ruhumun bütün pencerelerini ve dalıyorum içimdeki derin dehlizlere ;neler var orda şöyle bir kolaçan ediyorum,karıştırıyorum eski defterleri.Simalar çıkıyor orda karşıma kimisi ilk gün kadar net kimisi hayal meyal belli,unutmuşum geçenleri.Bir gün gelecek bu günlerde unutulacak simalarda sanki ama izi kalacak evrende dokunmuşlukların,üzüntülerin,hayal kırıklıklarının,kırgınlıkların hiç kimse sebebini öğrenemeden belki.Ve ben üzüleceğim olanların ardından tıpkı çiçekli pazen elbiselerim gibi...Nuriye TÜMER 13.02.2013