...

Yavaş yavaş taşınmaya başlamıştı Asi kız. Ona yakın arkadaşı olan kızıl saçlı kızda yardım ediyordu. Böylelikle mavi tavşan onunla da tanışmış oldu. Mavi tavşan pek muhatap olmuyordu ikisiyle de ancak asi kızla araları iyiydi. Şimdilik bir sorunları yoktu. Sabahları bazen beraber gidiyorlardı. Akşam dönüşleri hemen hemen aynıydı. Ev ihtiyaçlarını beraber karşılıyorlardı bu konuda mavi tavşanın korktuğu gibi olmamıştı ve bu yüzden mavi tavşan memnundu. Bazı zamanlar mavi tavşan ailesinin yanına gidiyordu. O zamanlarda asi kız tek kalmasın diye asi kızın arkadaşı kızıl saçlı kız onunla beraber kalıyordu. Böylece "gece kalmasın" kuralı işgal edilmiş oldu. Mavi tavşan bunu sorun etmemişti. Asi kızın dediği gibi kızıl saçlı kız sorun yaratmıyordu.

Bir sabah mavi tavşan işe geç kalmıştı. Apar topar hazırlanıp çıktı. İş yerine gittiğinde masasında bir demet kırmızı gül olduğunu gördü. Biraz şaşkın ve en çokta sinirli bir halde hemen kartı alıp okudu. Mavi tavşanın çiçek almaya karşı acayip bir garezi vardı. Nedenini kendisi de bilmiyordu ama biri ona çiçek hediye ettiğinde anasına sövülmüş gibi sinirlenirdi. Çiçekleri severdi aslında ama hediye edilmesine karşıydı. Kartta sevimli çocuğun ismi yazılıydı. Kartı okuduktan sonra çiçeği vazosuyla alıp odanın en uzak köşesine koydu ve tekrar masasına döndü. Bilgisayarını açtı o arada telefonuna sevimli çocuktan mesaj geldi.
"Günaydın. Beğendin mi hayatım?"
Mavi tavşan mesaja karşılık vermeden önce kalkıp kendisine bir kahve yaptı. Biraz sakinleştikten sonra "Günaydın. Evet" yazdı.

Neden bu kadar sinirlendi ki? Tamam, çiçek almaktan nefret eder de bu sevimli çocuk sonuçta ayrı bir tolerans olması gerekmez mi? Eriyip bittiği çocuk, her adımını hayranlıkla izlediği ve her kelimesini ezberlediği çocuk.
İnsan aşık olduğuna sinirlenir mi?
Hayır, sinirlenmez çünkü her yaptığı doğru gelir.
Mavi tavşan cevap yazmasından hemen sonra sevimli çocuktan bir mesaj daha aldı.
"Senin kadar güzel değiller"

Başka bir şey olsaydı eğer mavi tavşan bu mesaja çok sevinir ve mutlu olurdu. Hatta biraz utanırdı bile ama şimdi sadece sıradan bir yazı gibi okudu. Cevap vermedi ve telefonu masanın üzerine bırakıp çalışmaya daldı.

Mavi tavşanın çıkış saatine on dakika vardı. Kapı açıldı ve içeri sevimli çocuk girdi. Sevimli çocuğu hiç beklemediği bir anda karşısında gören mavi tavşan çok heyecanlanmıştı. İlk gün ki heyecan gibi. Hemen ayağa kalktı ve gidip sıkı sıkı sarıldı. Sinirden zerre eser kalmamıştı.
"Moralin bozuk gibi hissettim seni görmeden edemedim" dedi sevimli çocuk mavi tavşana sarılırken tek eliyle de mavi tavşanın saçını okşuyordu. Mavi tavşanda kafasını sevimli çocuğun göğsüne yaslamış gözleri kapalı bir şekilde duruyordu. Huzur dolu gözüküyordu. Sonra kafasını hafifçe kaldırıp sevimli çocuğun yüzüne baktı.
"Çiçek almaktan nefret ederim" dedi. Sesi aynı bir kedi gibi çıkıyordu.
"Demek öyle. Baksana hakkında her gün yeni bir şey öğreniyorum"
"Çiçek şeklinde çikolata buketleri var onlardan olsaydı nefret etmezdim" dedi mavi tavşan gülerek.
" Bak sen. İşini de biliyor şımarık. Bir dahakine onlardan yollarım bitanem sen yeter ki iste"
Bir süre daha sarılmaya devam ettiler. Sonra mavi tavşan çantasını aldı ve çıktılar. Bir kafede oturup bir şeyler yediler. Biraz oturup sohbet ettikten sonra eve doğru giderken sevimli çocuk;
"Bir kahveni içerim" dedi. Mavi tavşan bir an duraksadı cevap vermedi. Sevimli çocuk cevap beklediğini belirtmek adına başını eğip mavi tavşanın yüzüne baktı. Mavi tavşan gülümsedi.
"Hem daha ev arkadaşını bile görmedim. Hırlı mı hırsız mı? Bir görüp analiz etmem gerek" diye devam etti sevimli çocuk kendinden emin bir şekilde
"Öyle deme. İyi biridir."
"İyi, tanışalım da bakayım o zaman" dedi sevimli çocuk. Bunun üzerine mavi tavşan geri adım atamadı. Kabul etmek zorunda kaldı.
...