Bir sevda edasıyla,
Açmaya başlamıştı yapraklar, ağaçlarda.
Toprak,
Birbirlerinden güzel çiçek kokularıyla can bulmuştu...
Hazan mevsiminde buz tutmuş yürekler,
İlkbaharda çözülmeye başlamıştı
Gün sessiz,
Gecenin narin kanadına bırakıyor kendini yavaş, yavaş
Akşam kızıllığından sonra
Duygu selleri çağlamaya başlıyor şairlerin yüreklerinde...
Zeynep’ti ismi...
Bir kırmızı gülden daha narin ve güzeldi yüreği.
Şiir gibi anlamlıydı gözleri...
Küçük bir şair yürekle tanışmak vardı o gece kaderinde.
Ve bundan sonra kaderi hiçbir zaman aynı olmayacaktı…
Gecenin içinde ağır aksak ilerlerken saat.
İki ayrı bedenin tek yürekte nefes alışları başlamıştı.
Günler, haftalar, aylar, yıllar birbirlerini kovaladı böylece...
Aziz’di, küçük yürek şairi...
Zeynep’in şiir gözlerine yazmaya başladı o geceden sonra,
Sevdakokan tüm şiirlerini.
Allı Zeynep’in, elif yüreğine taht kurdu,
Şiir gözlere yazılan her bir mısra
Aşkın büyülü rüyasına bıraktılar kendilerini böylece.
Cennet kokusundan mutluluk esintileriyle geçiyordu hayatları.
Yeni doğmuş bir bebeğin yüreğinde büyüttüler hayallerini,
Ama zavallı bebek, büyüdükçe farklı tatlar almaya başladı.
Tozpembe hayatın, perde arkasındaki zifir ilikten.
Bir sırat köprüsünde koptu ipler,
Koca bir yara yapıştı sevdaya.
Ayrılık ağıtlarla yerleşti yüreklerine.
İki ayrı diyarda oldukları halde, deli gibi âşık olmuşlardı birbirlerine.
Ne kadar yan yana gelmek isteseler de bir türlü gerçekleşmiyordu bu hayalleri.
Yine de sevdalarıyla doğmuş kocaman bir umut güneşi vardı yüreklerinde.
Zaman, ne kadar kıskansa da baş edemez sevdalarına,
Kavuşturacaktı onları.
Bunun bilincinde ve umut sarmaşıklarıyla tutunuyorlardı hayata...


Aziz Karataş(Kırık Kalem Şairi)