Beklentiler ve daima gerçekleşenler. Yaşadığına dair sunduğu ilk kanıtı ağlamak olan ademden olma havadan doğma insanların, buzdan buz ellerine emanet etsek güneşi; daha ilk dakikadan soğumaz mı ateşi. Bu filmin sonunu da başını da defalarca görmüş de bir ders çıkaramamış gibiyim. Bir yerlerde bir şeyler saklanmış vaziyette duruyor ama nedense hep yanlış adreslerin yanlış zillerine basıyordu, kendine ait bir fikri bulunmayan parmak uçlarım. Gene de boşa harcanmış bir çaba olarak saymıyorum bunu ki zira ilerleyen bilim ve fen öğretti bizlere parmak ucu izlerimizin şahsi malımız hükmünde olduğunu.
Ben insanım işte; yanlış yerlerde, pek de yanlış sayılmayacak işlere imza atan bir insanım. Ama ne fayda ki kapı yanlış kapı, isim yanlış isim. Güneşi teslim etmişim yanlıştan da yanlış kapı izlerine. Nerede o beklentilerim, nerede şimdi ki gerçek diye addedilen hallerim.
Hayatın neresinden dönersen dön, kardır demiş bir zatı muhterem zarar, ziyan hesaplarına el sürmeden. Tamam dedim ben de, dönelim senin güzelden güzel hatırın için fayda getirmeyen hayatın herhangi bir köşesinden lakin zaman denilen alengirli kişilik bize uymuyor hiçbir açıdan. Acımıyor, yaşamsal kanıt niyetine döktüğümüz yaşlara da geçiyor da geçiyor. Ne yapmalı, ne etmeli. Geriye dönüp de yanlış kapının yanlış şahsiyetsizlerine küfür kıyamet, okkalı- sopalı birkaç kelam eşliğinde kanlı yumruklar mı savurmalı yoksa iş işten geçti artık yiğidim deyip teselliyi cennet ile cehennem arası bir yerlerde mi aramalı, hani amorti niyetine…
Ah zatı muhteremim, güzel demişsin ama eksik demişsin. Bizim dimağımız seninki misali işlemez. Biz her daim yarım elma ile karın doyurur, yarım akıl ile işler icat eden insanlarız. Biz, tamama erdiremeyiz senin kelamlarını. Hadi diril şu köşe başında da rehberlik niyetine önümüzde yürü. Yoksa gene ziyan edeceğiz güneşi , buzdan buz ellerin içinde… Ki yeterince günahımız birikmiş iken bir de güneşin vebali eklenmesin amel defterimize…