Geçmişe takılmadan yaşaya bilir mi insan ? Geçmişim yaşadığım acılar büyüdükçe daha da artan bir boşluk içersinde kavrulup dururdum annem ve annemin yaşadıkları ve annemin yokluğu annesi ile hiç tanışmamış ve şimdi 22 yaşına gelmiş bir gençten bahsediyorum hayat onun için ne kadar mutlu ilerleye bilir geçmişle savaşırken mutlu olur mu insan?
Kader bizlere neyi gösterir daha ne yaşar ne görürüz bilmiyorum ama ben bu yaşıma kadar bir insanın sırtından vuruluşunu acı çektiğini kullanıldığını üzüldüğünü vs bunları gördüm ve yaşım büyüdükçe görmeye devam ediyorum yaşamayı seven bir insan olmadım hiç annemin yokluğunu hissettiğim her an vazgeçmek istedim ona gitmek istedim yorulmustum özlemiştim sevgisine ihtiyacım vardı bitmek bilmeyen hatalar yaptım en büyük hatam her defasında kendime daha çok zarar verdim çaresizdim güçsüzdüm fazlasıyla yorulmustum ama sonra bir mucize oldu
Hayatıma 3 sene önce o kadar temiz yürekli insanlar girdi ki dost oldu kardes oldu abla oldu ama en büyük mucizem anne sıcaklığını hissetmem oldu bir melek girdi hayatıma öz annem değildi ama can bağı vardı sanki hiç kullanmadığım kullanamadığım anne kelimesini rahatlıkla kullanır oldum şefkatin sevginin ne olduğunu anladım o boşluğun doluşunu hissettim. Çok hata yaptım ama her hatam da farketmemi sağlayan düştüğüm de kaldıran ağladığımda omuz olan öfkem de sakinliğim olan o güzel insanın ismini paylaşmak isterim sizinle. Sana sonsuz teşekkürler TUBA HACIOĞLU

Canim annem.....