Seni yazmak yerine yaşamak olsaydı kaderimde : Işınlarla boğulmuş bir zaman kentinin,vazgeçilmez parçaları olurduk.Dolunayın sarıp sarmaladığı,herşeyin bizsiz yarım kaldığı,zamanın, sarkacını yitirdiği günler ne harikulade olurdu.Gökyüzünde koşuşan bulutlar, seyredilmeye değer bir manzara yaratırlardı.Sanki bir meltem,baharın kokularını sürüklercesine geçerdi.Yıldızlar kıralı,herzamanki gibi,saatinde doğup saatinde batardı.Kuşlar,sevişmelerini belli etmek için,uzayı baştan başa dolaşırlardı.Gece yıldızlar,mavi gökyüzünü süslemek için canlı canlı sarkarlardı.Dünya ne güzel olurdu kimbilir.
Sıcaklığını hissettiren,seni bana getiren,içimi dökerek yazdığım yazılar,çaresizliğin içindeki tek tutanağım oldu.Can çekişen bir balığın,suya duyduğu özlem nasılsa,işte her an öyle özlüyorum seni.Sense gecenin en karanlık diliminde,ışıltılarını bile gizlemeye çalışan yıldızlar gibi,gökyüzünün koynuna saklanmış gibisin.
Yarın yüzüm gülmeyecek,yüreğim yalnızlığın berbat hücrelerine haps olunacak yine.Yeni tomurcukların,güneşe sevdalanıp açıldığını,kelebeklerin kır çiçeklerine hasretini,yarın yine fark edemeyeceğim.Hani gecenin en karanlık an’ı ,güneşin kavuşmasına en yakın an’ıdır ya,işte o misal,sana bir türlü inandıramadığım sevgimin,inanca dönüşeceğini umduğum tek an’ı gibi.
Biliyorum bu gönül avuntusu hiç bitmeyecek.Yokluğun bir azap gibi yaktıkça yakacak benliğimi.Gönlüm kalabalıklar içinde yalnızlaştıkça,sen bir serap gibi,hep bana bakacaksın.Sessiz haykırışların girdabında ’’seni seviyorum’’ u sen öğrettin bana.Yürek limanımda dolaşan martıların,cennet kuşlarını andıran saf ve temiz duygularla hep bir ağızdan söyledikleri ’’seni seviyorum ’’ çığlıkları kadar saf ve temiz bir duygu bu.