Resimlerine son kez bakayım dedim bakamadım, sen gittikten sonra her resmine baktığımda gönlüm paramparça oluyor yakıyor yıkıyor bedenimi! Artık bakmaktan o gülen yüzünü gördükten sonra etrafımda seni göremeyince yıkılıyorum sensiz geçen zaman gibi, düşlerim hayallerim gibi…

Mazide kalan tozlu kırıntılar ve karanlık odada yaşamaktan bıktım, her girdiğimde mazinin tozlu odasına çıkamıyorum haftalarca, mazinin karanlık gözleri dörder beşer üzerime gelirken kaçacak yer bulamıyorum çıkamıyorum maziden… Seni silemiyorum mazimden kolay değil, ama ben şimdi kendimi siliyorum mazinin içinde, gözlerine baktığım o saatten, gülümseyerek bana koştuğun her günden, yoksa böylesine yaşayamayacağım…

Şimdi vurdum kendimi karaya bana uzakta bakan kimsesizlik kokan sahillere ve o sahillerde ufka doğru yürürken kayboldum, seni bıraktım arkamda hala bana gülümserken mazinin o sen kokan odasında… Artık mahşeri yaşamıyorum, sensiz yağan yağmurlardan ürkmüyorum, kendimi de yaşamıyorum, gömdüm kendimi ufkun derinliğine, masumiyetinden gülümsemeyen yarınlarının bana yalvaran bakışlarından uzak, hayatsızlığı yaşıyorum, tek başıma..

Mehmet Aluç-Kul Mehmet-