Uzun cümlelerim olmadı olmayacak hayata dair. Zamana bağlayıp, üzerimizden çıkardığımız hatalarımız, kendimiz başta olmakla beraber, toplum’un değerler bütününe zarar vermekte.
Geçmişe bir göz attığım da başkasına küçük zira kendime kocaman bir dünya bakışı sunan, günlerin var benim.
Anlamak ve anlaşılmak adına gayret sarf etmediğimiz bu yaşam da ne çok değer kaybı yaşamışız.
Günümüz İnsanı’nın hayata bakış açısının alanını kapladığı, eğlence, zevk, sefa düşkünlüğünün bizi özümüzden koparıp birer robot haline getirip duygularımızı öldürdüğünü göremiyoruz.
Çocukluğumun bende bıraktığı en güzel izlerin, varlığına, şükrediyorum. Bu gün biraz olsun duyarlıysam, geçmişte yaşadığım günlerime ve aileme borçluyum.
Gün yoktur ki soframız bir misafirle ağırlanmasın. Bugünün çeşitlerinden çok uzak sade ama içtenlik vardı. Gülümseyen yüzler, şükreden diller.
Şimdi sofralar alabildiğine çeşitle dolu zira yüzler asık ve içtenlik denen duygu kayıp.
Şükür yerini şikâyete bırakmış.
Merhamet’in adına kullanılmak koymuşlar. Anne bile bırakmış şefkati.
Vefasızlığın koynundan çıkıp huzurevlerine sığınan büyüklerimiz var bizim. Bir de makam sahibi evlatları. Sahi bunlara diyorlar değil mi başarılı!..

AyşeDilba