Hayatı gülücüklerimizle kucaklarken
Koskocaman
Her salise umut ettik,
Umut ettik renkli yarınları.

Küçük bir çocuğun elinden
Tutar gibi yaptık
Koluna girdik huzurun.

Umudu gördük gözlerinde çocuğun.


Emekleyen sevgilerin
Ayaklarına kapandık upuzun
Toz olup ıslandık,
Bulandık çamurlara.
Pes etmek mi?
Mütemadiyen!
Düşüncelerimizin ucuna dahi
Gelmedi bu eylem.
Her seferinde daha güçlüydü sevgi.
Ve daha bir sıkı tuttuk
Barışın ellerini.

Tombul yanaklarından severken hayatı
Asla incitmedik.
Kanatmadık barış yüklü yüreklerin içini.
Kaldırımları hunharca dağıtmadık
Ürkütmedik barışın çocuklarını

Dört nala koşarken hayat sokaklarında
Renkli düşüncelere çarpıp
İncitmedik, incinmedik...
Tuttukça tuttuk elleri bin diyardan
İliklerimize kadar kudret dolduk
Taştık sokaklara.

Ektikçe ektik sevgiyi
Savurdukça savurduk umudu
Korkmadan, korkutmadan...

Büyüdü düşünceler artık renklendi
Yok edip dökmeden,
Tek renge döndürmeden
Serptik etrafa...

Ve biz!
Umut ettik yağmurdan sonraki yaşamı.
Çocuklar gibi kocaman gözlerle bekler olduk
Gökkuşağının o binbir çeşit
Renge bulanışını ve
Sonraki yaşamı...