Sen gittin...
Vuslat sana, hasret bize kaldı üstadım.
’Acının günü tutulmaz evlat’ derdin ya hep. Saymadım senden sonrasını. Kaç yıl oldu inan bilmiyorum.
Çok değişti her şey. Dünya çok değişti üstad. Ne insanlar o eski insanlar ne de ben o eski benim.
Konuşmanın ses tellerimize egsersiz yaptırmaktan başka bir şeye yaramadığını düşünüyorum artık.
Yeni yeni hobiler ediniyorum kendime. Mesela arkamdan konuşanları ya da yoluma engel olduğunu sananları sevindiriyorum son zamanlarda. O kadar mutlu oluyorlar ki, tarife benim kelamım bile yetmiyor.
Seninde güldüğünün farkındayım. Biz engellerin kuldan değil, Allah-u Teala’nın sınavından olduğunu bilecek kıvamdayız dediğini duyar gibiyim...
Herkes dağlara neden çıktığımı sorup duruyor üstadım. Öfke, hırs, intikam gibi duygularımızın dizginlerini onlara emanet ettiğimizi bilmiyorlar.
Varsın konuşsunlar arkamızdan, varsın engel olduklarını sansın birileri. Biz; bize yakışanın susmak olduğu, sınavımızın sabırdan olduğunu biliriz.
Bak yıllar öncesinde karaladıklarımızda ne demişiz, sanırım yine aynı yerdeyiz.
Sabır ve sukut ile gelen derman, selamettir bilirim…
Bundandır her defasında lal olup gidişim.
Gidişlerim duamdır benim.
Çünkü yürümeyi bilirsen her yol O’na çıkar…
Yürürüm, tek kelime etmem,
O’na kavuşmayı beklerim…
Bilirim hayır da şer de O’ndan gelir…
İsyan etmem hiçbir zaman.
Haddimi bilir, kabullenirim…
Yüreğim dile gelir avuçlarım açıldığında göğe.
Payıma düşen her ne ise şükreder,
O’na kavuşmayı beklerim…
Ve yine bilirim ki O’ndan geldik, O’na gideceğiz…
İşte bundandır ki bütün savaşlar boşuna,
Asıl savaş O’nun uğruna…
Beklemeyin sırtıma yüklemem dünyevi kederleri.
Bir O’ndan emanet bedenim, bir de kefenim,
O’na kavuşmayı beklerim…
.
.
.
Sen gittin...
Vuslat sana, hasret bize kaldı üstadım.
Adresi Olmayan Mektuplar / Taha Yasin YÜZBAŞIOĞLU