Yetimlik, bazen bir kalabalığın ortasında bile kimsesiz hissetmektir. Herkesin bir yere yetişmeye çalıştığı bu dünyada, senin bekleyen kimsen yoktur. Sırtını yaslayacak bir omuz ararsın; bulamazsın. Gölgen bile senden uzak yürür bazı günler.

Yetimlik sadece annesiz babasız kalmak değildir. Bazen bir sesin yokluğudur; "Aferin" diyecek biri olmaz, "Geç kalma" diye uyaracak da. Birini özlemenin nasıl bir şey olduğunu bile bilemezsin, çünkü hiç tam olarak biri olmamıştır senin.

İnsanlar günün sonunda evlerine dönerken, sen içini dökecek bir duvar ararsın. Eşyaların bile konuşsun istersin, sessizliğin dayanılmaz hale geldiği akşamlarda. Ama yetimlik, eşyaların bile suskun kaldığı yerdir.

Yetimlik, eksik bir cümle gibidir; ne yazsan tamamlanmaz, ne silsen yok olmaz.

Ama yine de...
Bir şekilde büyürsün.
Kimsesizliğin içinde kendine bir ses, bir yön bulursun.
Ve zamanla öğrenirsin:
Bazı insanlar, kimseye ait olmadan da ayakta kalabilir.
Meltem Mesture Güven