En çok da acı çekerken en içten Allah der insan. Nankördür nede olsa. Rahatken unutmuştur Allah’ı. Allah; hatırla beni der, kuluna.
O yüzden gelir keder,elem,acı,ızdırap. Kul anlamaz ki Allah’ı. Başlar isyana.. Neden ben? Neden başıma bunlar geliyor? Ve şeytanın kovaladığı an gelip çatmıştır. Kaçırır mı hiç? Başlar vesveseye.. Allah sence de adaletsiz değil mi ? Acaba Allah var mı ki? Hani rahmeti sonsuzdu? Bu acılarda neyin nesi o zaman ? Nankör olan insan daha da nankörleşir.. Unuttukca unutur.. O farkında olmaz ama her kapıyı tek tek eliyle kapatır. Sonra der ki:Allah bana adaletli davranmadı! Hey! Nankör insan!! Bir dönüp baksana kendine? Neyine güvendin de Allah yok dedin? Ne sandın kendini? Bu kadar kibre ne gerek vardı? Yapacağın tek şey doğru kaynaklardan araştırmaktı.. Ama sen ona bile boyun çevirdin, üşendin. Hiç umursamadan yaşamak nefsinin hoşuna gitmişti ne de olsa.. Özgürlükçü oldun zamanla. Hayat dedin, böyle daha iyiymiş. Ne gerek var ki zaten Allah’a. Aman bir daha mı geleceğiz dünya ya dedin bir de üstüne üstlük.. Harbinden nankörlüğün dibine girdin.. Ama Allah kullarına karşı o kadar rahmetli ki.. Hani senin göremediğin şu rahmet var ya işte o. Sana yolladı birini Allah. Hatırla beni dedi yine. Biraz meyil eder gibi oldun kalbinden. Allah o meyletmenin karşılığın verdi hemen sana. Kalbin huzurla doldu yavaş yavaş. Sana gelen adam ne de güzel anlatıyordu Allah’ı değil mi? Aslında biraz araştırsaydım Allah’ı anlarmışım dedin içinden sessiz sessiz. Sonra dönüp bir baktın kendine.. Biraz utandın, biraz hüzünlendin. Ama ALLAH dedin çok rahmetli. Tövbe ile affeder O beni dedin. İçten bir tövbe ile döndün Allah’a. O’nun bildiği ve senin pişmanlık duyduğun her şeyi anlattın bir duada O’na. Kalbinde tarifsiz bir sevgi vardı. Mükemmel bir tada ulaştı. Derin huşu içindeydi. Dünyada özgür yaşamayı tercih etmişken bile bu kadar özgür olduğunu hissetmemiştin değil mi ? Özgürlük buymuş dedin.
Ve sonra dedin ki;ELHAMDÜLİLLAH MÜSLÜMAN’IM!